Lianne verteld over de week die wij in Oekraïne zaten en enkele getuigenissen die wij hebben meegemaakt en met jullie mogen delen.

Op zondag,  na onze kampweek, stapten we in het busje op weg naar Kiev en dus weer op weg naar huis. Nadat we uitgebreid ‘dag’ hadden gezegd tegen iedereen en het zanderige paadje af hadden gereden, zette de  taxichauffeur wat muziek op…

“Come, now is the time to worship.
Come, now is the time to give your heart.
Come, just as you are to worship.
Come, just as you are before your God.
Come!!!

One day every tongue will confess You are God.
One day every knee will bow.
Still, the greatest treasure remains for those.
Who gladly choose You now.”

Wat een heerlijkheid om dit liedje uit de boxen te horen galmen. Wat een verassing en wat een zegen om onze tijd in Kolentsi hiermee af te sluiten en God te danken en te loven voor de geweldige kampweek!

Afgelopen zomer was het mijn derde keer dat ik meegeholpen heb bij de kampen die door Andrew en Jenny worden georganiseerd voor kinderen die mishandeld en verwaarloosd worden. Nog nooit heb ik zoveel verhalen gehoord over de thuissituaties van deze kinderen, nog nooit heb ik zo genoten van mijn tijd met deze kinderen, nog nooit ben ik zo geraakt door hun verhalen en nog nooit heb ik zaadjes die geplant zijn in de afgelopen jaren, op zien komen.

In de week dat we het kamp hebben gerund heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het runnen van mijn groepje samen met Pascal & Martine. Het begint met het uit je hoofd leren van alle namen,  iedere keer weer tellen hoeveel kinderen er in je groepje zijn en het vooral enthousiast meedoen met alle activiteiten. Samen hebben we geluisterd naar de Bijbelverhalen over de beloftes die God heeft gedaan aan mensen. Zo mogen zij ook weten dat je soms lang moet wachten totdat je daadwerkelijk iets ziet of merkt van God, net zoals Abraham voordat hij een zoon kreeg. Maar God doet beloftes aan ons en Hij houdt stand! Kijk maar naar de sterren zoals God die aan Abraham liet zien en de regenboog aan Noach, zo mogen ook wij ook op God vertrouwen.

“Als je op God vertrouwd hoef je niet bang te zijn”

Verder heb ik genoten van de mooie kunstwerken die de kinderen hebben gemaakt en het samen sporten. Een hoogtepunt voor mij waren de ‘ropes’. En niet alleen voor mij, maar ook de kinderen vonden het prachtig. Met een touw hoog in de bomen worden gehesen om vervolgens van een plateau af te springen. Fantastisch! En echt genieten om zelfs de kleinsten en ook de stoere, oudere kinderen, hun angst te zien overwinnen en hen hiervan te zien genieten. Een tienermeisje vertelde nadien dat ze bang was om naar beneden te springen, maar ze vertrouwde op God en voelde dat ze niet bang hoefde te zijn!

Iedere middag was ik aanwezig bij de ‘girlstime’. Onder het genot van een lekker kopje thee en een koekje hadden we tijd voor meiden praat. Het was bijzonder om te merken dat ze niet zo goed wisten dat je God ook als Vader kan zien. Hun eigen vader heeft hen verlaten of mishandeld ze. Hoe gaat dat in z’n werk en hoe voel je dat God je Vader kan zijn? Het was een hele openbaring voor ze, maar zo goed om hierover te praten.

Vrijwel iedere avond hadden we kampvuur. Er werden getuigenissen verteld en er werden liederen gezongen. Eén lied gaat over een gebed voor Oekraïne. Ik ken de tekst niet zo goed maar het gaat erover dat er vrede mag komen in het land en dat iedereen God mag kennen, het raakte me iedere keer weer.

“Aan God alle eer!”

Tijdens deze kampweek heb ik veel verhalen gehoord over de kinderen en hun thuissituaties. Het is niet voor te stellen hoe de levens van deze prachtige jongens en meiden zijn. Als je je realiseert dat ouders altijd dronken zijn, hun kinderen verkopen voor seks, deze kinderen de hele dag honger hebben, drugs gebruiken, lichamelijk toegetakeld worden door hun ouders… dan bid ik met mijn hele hart dat zij vrede mogen krijgen in hun leven, vrede in hun gezinnen en dat ze God mogen kennen in hun leven. Dat ze hun hoop op Hem mogen vestigen en dat ze mogen weten dat ze meer dan geliefd zijn door de Allerhoogste!
En wat is het dan gaaf om die glimmende, stralende koppies te zien, hun stemmen te horen tijdens het zingen, hun enthousiasme te zien tijdens de spellen, hun verhalen aan te horen en van meerdere kinderen te horen dat zij de stap hebben gemaakt om hun leven aan God te geven! Aan God alle eer!

“Come, now is the time to worship.
Come, now is the time to give your heart.
Come, just as you are to worship.
Come, just as you are before your God.
Come!!!

One day every tongue will confess You are God.
One day every knee will bow.
Still, the greatest treasure remains for those.
Who gladly choose You now.”

We zijn inmiddels alweer enige tijd terug uit Oekraïne en al de belevenissen en verhalen die we gehoord hebben gonzen nog enigszins na. We willen hier graag de komende tijd nog het een en ander over delen op onze website, in onze gemeenten of beter nog in een persoonlijk gesprek. De komende weken zullen we verhalen plaatsen over de kinderen die we hebben ontmoet, getuigenissen die we hebben gehoord, het dagelijks wel-en-wee op dit moment in Oekraïne en uiteraard een boel foto’s die we tijdens de reis gemaakt hebben.

Daniëlle trapt af met een persoonlijk verhaal over alles wat zij persoonlijk heeft meegemaakt en beleefd tijdens de twee weken dat ze in Oekraïne zat.

Bij aankomst nam ik de taak als ‘ laundry-girl’ op me. Meer dan 70 XL-handdoeken en beddengoed setjes lagen daar met smart op mij te wachten om gewassen te worden. Nu ben ik wel wat gewend qua was, aangezien we thuis met 8 kinderen zijn, maar dit leek een never-ending-story. Met het idee in mijn achterhoofd dat alle kindjes de komende week weer lekker in een schoon bedje konden duiken en met de hulp van twee andere laundry kanjers (Thanxx Roxanne & Lianne) was na ongeveer 7 uur het einde in zicht.

Op maandagochtend kwamen de kindjes aan met hun koppies vol jeukende mormels. Trauma’s heb ik overgehouden vanuit mijn kindertijd van die krengen. Ik was dankbaar dat er een paar andere dutchies zich geroepen voelden om deze dankbare taak op zich te nemen.

Mijn taak bestond de hele week uit teamleider zijn. De kinderen werden in teams verdeeld en ik begeleidde ze naar alle activiteiten. In de ochtend gingen we knutselen, sporten en naar een bijbel verhaal luisteren. ’s Middags was er een boys- en girlsmeeting voor de oudere kinderen, terwijl de jonkies even rusttijd hadden. Tijdens deze meetings hadden ze gesprekken over thema’s als relaties, seks, abortus, misbruik etc. In de namiddag hadden we klimactiviteiten in het bos en vrije tijd. ’s Avonds hadden we een ‘all camp activity’ waar iedereen aan meedeed, zoals een vossenjacht of een filmavond. Tenslotte was er nog een kampvuur met aanbidding en een getuigenis van een van de teamleden.

Als Nederlander die geen woord Oekraïens spreekt voelde ik me echt gehandicapt. Ik heb geprobeerd alle liefde die ik bij me had uit te delen door knuffels, knipoogjes, gebaren en een brede glimlach.

Toen het einde van onze reis in zicht was kreeg ik van Andrew te horen dat ze voor de week erna te weinig mensen hadden. Met een kleine twijfel heb ik mijn vlucht kunnen omboeken en ben ik nog een week langer gebleven en achteraf was dat de beste keuze die ik ooit had kunnen maken. De tweede week mocht ik opeens allemaal activiteiten organiseren, dansjes doen met kinderen en een getuigenis geven. Tijdens de girls-meeting hadden we het over seksueel misbruik gehad. Een onderwerp die we niet hadden gepland om te bespreken, maar toch op ons pad kwam. Mijn boodschap aan de tienermeiden was dat wanneer ze in zo’n situatie zitten ze meteen hulp moeten gaan zoeken. Liever vandaag dan morgen en er geen dag langer mee moeten rondlopen, want uiteindelijk komt het toch uit. God kan helen. Na afloop kwam er een meisje naar ons toe. Ze heeft na 3 jaar (!) eindelijk de openheid ervaren om haar verhaal te delen. Er wordt nu een protocol in werking gezet om haar waarschijnlijk uit huis te plaatsen. Zo krachtig was het gesprek. ’s Avonds mocht ik nog getuige zijn van twee meiden die zijn gedoopt in de achtertuin van Andrew. Heel bijzonder.

Ieder kind dat bij mij in de armen lag heb ik gezegend in mezelf. De thuissituaties van de kinderen waren niet bij mij bekend. Soms maar beter ook. Mijn hart brak toen ik hoorde dat twee zusjes van amper 12 en 13 voorheen door hun moeder werden verhuurd aan de buurman. 6 dollar per nacht kregen ze ervoor die ze weer door moesten geven aan hun moeder. Het idee dat een moeder zo wanhopig kan zijn dat ze haar dochters verhuurt, walgelijk. Ze zijn nu veilig in een huis met nog 18 kinderen, waar ze iedere dag te eten krijgen en naar school kunnen. Dat is nog lang niet voor alle kinderen het geval.

Ik ben dankbaar voor alle mensen die deze reis mogelijk hebben gemaakt dankzij hun bijdrage. We hebben het kamp een mooi bedrag kunnen schenken, zodat zij in de toekomst nog meer van deze kinderen kunnen helpen.