We zijn al weer even terug en zoals beloofd zullen we nog een aantal terugblikken geven op onze reis naar Oekraïne. We zijn enorm gezegend en hebben ook voor de kinderen tot zegen mogen zijn. Wie zijn die kinderen eigenlijk en waarom gaan wij ieder jaar weer terug naar deze plek. Met dit bericht willen we jullie een kleine inkijk geven in het leven van enkele kinderen in Oekraïne.

Yura

Yura woont met zijn moeder in een zeer arm dorpje. Veel jongens komen uit dit dorp. Een aantal jaar geleden kwam hij, als enige, voor het eerst naar het kamp. Twee jaar geleden kwam er meer plek en konden we meer kinderen uit dit dorp laten komen. Vijf jaar geleden zat Yura op het terrein in de rescue shelter. Hij had heel veel gedragsproblemen, zijn moeder kon niet voor hem zorgen en werd daarom tijdelijk uit huis geplaatst. Na een paar keer op en neer te gaan tussen huis en de shelter kwam hij twee jaar geleden weer naar het kamp. Zijn gedrag was nog erger geworden dan voorheen.

De moeder drinkt minstens 6 dagen in de week. Het is onbekend wie zijn vader is, of waar hij woont. Op het ene moment wordt verteld dat hij dood is, maar de volgende dag kan het verhaal weer anders zijn, in ieder geval heeft niemand hem ooit gezien. Er woonde ook nog een andere man bij hun in die veel geweld gebruikte, zowel naar zijn moeder als naar Yura zelf. De moeder is vaak weg, Yura zelf is eigenlijk nooit thuis. Het huis van Yura is één van de slechtste huizen in de regio. Waar veel huizen buiten nog een toilet hebben hebben Yura en zijn moeder dat niet. Er is nooit eten, geen speelgoed, dus loopt hij maar met andere jongens over straat.

Yura mag eigenlijk niet naar het kamp, want zijn moeder wil dat hij mee helpt op het veld met het hoeden van de koeien van het dorp. Hoe meer er gewerkt wordt, de meer geld er is om drank van te kopen. Hij is opgegroeid zonder mannelijk rolmodel (er zijn verschillende mannen geweest, maar allen gebruikten geweld) en zijn moeder is totaal niet geschikt om een kind op te voeden. Zij geeft straf, omdat ze dat wil, ze is dronken, denkt dat hij iets verkeerd gedaan heeft en slaat hem. Op momenten dat hij echt iets doet dat niet kan en hij een draai om z’n oren verdiend is er niets aan de hand. Hij heeft dus geen idee wat goed of fout is en wat straffen in houdt.

Nastya

De familie is ‘pretty bad’.

Andrey

Hij woont naast Yura, maar wel in een veel beter huis. Zo hebben zij wel een echt toilet buiten. Hij groeit op buiten, met jongens, ziet veel dronken kinderen op de straat. Andrey heeft veel aandacht en liefde nodig en kan enorm vervelend zijn. Vaak zijn het juist deze kinderen die extra aandacht nodig hebben van ons. En je weet nooit wat je kan doen om iemand hart te raken, maar het kan in zulke kleine dingen zitten.

Zo vertelde Xanders ons dit verhaal: Er was eens een jongen op een kamp, blijkbaar, zonder dat wij het wisten, hij wist niets meer van het kamp, behalve één ding! 10 jaar later herinnerde hij zich nog maar één ding: Op een dag zaten we bij de piano en jij zie dit en dat en dat raakte mijn hart en dat deed mij besluiten mijn leven te veranderen. Wij weten niet wat we doen en wat we moeten zeggen. Misschien is het gewoon een glimlach op ons gezicht of een arm op hun schouder. Het kamp is een goede plek waar ze een week kunnen zijn zonder zorgen, zonder alle ellende van huis, waar wij ze een goede tijd mogen geven.

Alosha

Hij leeft in een heel arm dorp, het is eigenlijk een heel verdrietig verhaal hoe zijn leven loopt, hij heeft een zusje en een klein broertje. Vijf jaar geleden was hij er voor het eerst en een aantal van onze groep konden dat nog goed herinneren. Iedere ochtend opnieuw had hij zijn broek helemaal onder gepoept en hebben wij die steeds weer verschoont en gewassen. Maar niet alleen in zijn broek, ook op het gras, in de bosjes, in de douche. Niemand had hem ooit geleerd hoe dat moet en waar dat moet. (En geloof me, hij is zeker niet de enige!)

Hij was vaak volkomen afgesloten van de buitenwereld. Je kon tegen hem praten, zonder enige interactie terug te krijgen. Alsof jouw woorden compleet aan hem voorbij gingen en alsof zijn blik recht door jou heen ging. Hij is opgegeven moment naar speciaal onderwijs gestuurd en dat heeft enorm geholpen.

De reden hiervan is dit, als je naar hun huis zou gaan, tref je er drie kinderen aan in het huis, of in de tuin. Vader en moeder zijn er meestal niet, misschien aan het werk, aan het drinken of wat anders. De kinderen zijn vaak opgesloten in het huis met een groot slot. Soms zijn ze buiten en rennen ze rond in de tuin. Er is geen speelgoed, nauwelijks meubels in het huis. Er is een gasstel, een bak met water, een tafel en twee bedden. Het enige dat ze hadden om mee te spelen wat misschien een stok of iets van plastic was kapot was. Het is geen verassing dat dit kind, als oudste van het gezien ook nog, alleen in het huis alleen, dag na dag, zo opgroeit en totaal de grip verliest op alles wat het leven inhoudt. De ouders drinken veel, er is geen fysieke mishandeling in dit gezien, maar hier is het gewoon pure verwaarlozing van de kinderen.

Boguslava

Samen met haar broer Rostik (die zelf als sinds hij geboren is bijna naar het kamp komt) woont met haar vader. Vader is vaak niet thuis, maar aan het jagen of vissen in de Chernobyl exclusion zone. Moeder is vaak weg, feesten, drinken.

Sacha

Jeremiah’s hope komt hier al jaren. Hun moeder, er zijn vier of vijf broertjes en zusjes, vertelde ooit tijdens een bezoek dat ze geslagen was door hun vader en dat ze bij de opa en oma zouden gaan wonen. De vader zei dat hij niet geslagen had, maar slechts een keer geduwd, omdat ze moest stoppen met drinken, wat ze niet deed, omdat ze zwanger was. Hij vroeg en vroeg en vroeg maar, maar iedere keer als hij weg was dronk ze weer totdat hij het geduld verloor. Inmiddels is hij helemaal weg en niet meer in beeld. Ze zijn ook weer weg bij opa en oma, maar ze drinkt nog steeds heel veel.

Sacha en haar broertjes en zusjes worden wellicht binnenkort opgenomen in de rescue shelter. Op dit moment zijn de social services hierover aan het beslissen, maar dat is nu al zeker drie maanden.

Karina

Zij komt uit hetzelfde dorp als Yura, maar komt uit een goed gezin. Ze is stil en zwijgzaam, maar ook erg lief.

Dima en Zhenya

De broers wonen in Ivankiv, maar het verhaal van hun familie is ook een erg verdrietig verhaal. Ze delen hun huis met twee families. Ze wonen er met hun ouders en met hun oom en tante. Ze zijn erg arm en er wordt heel veel gedronken. De kinderen zijn erg leuk en vaak buiten. Als Xanders ze tegen komt bij de supermarkt vragen ze vaak om wat eten of drinken te kopen, of ze vragen of het kamp al bijna start. Dit jaar vroegen ze dat al vanaf maart!

Dit is een goed voorbeeld van ouders die zeker geen slechte mensen zijn. Ze hebben het beste voor met hun kinderen, maar ze kunnen het gewoon niet. Door alcohol en door gebrek aan kennis en middelen kunnen ze niet beter. Er is geen geld, geen eten, geen drinken, slechts hun verslaving.

Een gesprek van vijf minuten kan een leven veranderen. In een ogenblik kan je iets doen wat een kind voor de rest van zijn leven niet meer vergeet.