De zaterdag is altijd weer de dag met dubbele gevoelens. Na een dankbare, heerlijke week met de kinderen en een mooie afsluitende vrijdagavond, is het op de zaterdag altijd heel snel dat het kamp is afgelopen. De kinderen krijgen een laatste maaltijd, een licht ontbijt van wat cornflakes met wat melk en een klein yoghurtje. Na nog een paar liedjes, het ophalen van alle gemaakte knutsels in de afgelopen week en een gebed, worden de kinderen opgehaald met de busjes en weer thuis gebracht. Wat de kinderen precies denken en voelen als ze weer naar huis gaan, is me altijd een vraagteken. Ik denk dat het verschil groot is met thuis en de kampweek. De aandacht, de gezelligheid van het met elkaar zijn, de zorg in de vorm van een goede maaltijd, warm bed en een toilet, ontbreekt. Ik stel me zo voor dat sommige kinderen terug gaan naar een thuis waar het niet veilig is omdat ze lichamelijk en/of geestelijk mishandeld worden. Het gevoel wat ik daarbij krijg maakt dat ik me hopeloos voel. Maar ik zie ook kinderen die hun ‘oude/normale’ patroon weer op lijken te pakken. Trekken hun oude kloffie weer aan, pakken hun rugzak op en stappen de bus in zonder een overduidelijke emotie. Van het uitzwaai moment proberen we echt een feestje te maken. Enthousiast zeggen we ze gedag, geven we high five’s en proberen we ze het gevoel te geven dat ze waardevol voor ons zijn. En dat zijn ze ook echt! Als de busjes uit het zicht zijn, is het terrein leeg en voelt het ook echt leeg. De wetenschap dat God met hen mee gaat, naar hun thuis, naar hun levens, geeft me ieder jaar weer troost en moed. Dank God dat Hij hen kent, dat Hij ben hen zal blijven en aan het werk zal gaan met hun levens. Ik laat de vraagtekens dan weer los en leg ze bij God neer. Heer, dank u voor de heerlijke week, dank u voor al deze prachtige en waardevolle kinderen . Ga aan de slag met alle zaadjes die geplant zijn deze week. Kom tot uw doel met deze kinderen, hun gezinnen en het werk van Andrew en Jenny. Dank U dat U de God bent van Abraham, Izaäk en Jacob. De God van alle generaties en ook de God voor deze kinderen. Kom tot Uw doel en zegen hen, tot eer van Uw grote naam.
Hoe groot het contrast voor deze kinderen zal zijn als ze weer naar huis zijn, zo groot voelt het contrast ook voor ons op de zaterdag. Het terrein is leeg, er wordt wat opgeruimd, ingepakt en er is tijd voor ontspanning. Het merendeel van de groep is in de middag en avond op pad gegaan naar het park waarop de voormalige president zijn woning had. Het is sinds zijn vlucht naar Rusland, opengesteld voor het land. Het terrein is werkelijk enorm en prachtig. We mochten genieten van mooie bloemen, grote velden met fonteinen en heerlijk groen en zacht gras. Het was echt heel fijn en we hebben genoten.
En dan ben je opeens weer dé toerist, na een week onderdeel te zijn geweest van een missionaris team. Het contrast is dan groot. Allebei was en is heerlijk, allebei is goed en ik denk dat we van beiden mogen genieten. En terwijl we heerlijk een ijsje zitten te eten op de prachtige, groene golfbaan van deze oud president dwalen mijn gedachten weer naar de kinderen van afgelopen week en bid ik stilletjes, kom ook alstublieft tot Uw doel met ons leven. Laat de zaadjes die geplant zijn bij de kinderen, ook bij ons vrucht dragen. U bent trouw Heer, tot aan het eind. Laat ons Uw wil doen tot eer en glorie van Uw grote naam. Zegen de kinderen en zegen ons. Amen