Categorie archief: 2019

Слава Україні!

Al tien jaar gaan we ieder jaar opnieuw naar Oekraïne toe om te werken onder verwaarloosde en mishandelde kinderen. In tien jaar tijd hebben we het land en de mensen goed leren kennen, maar wat is er ook veel veranderd in de afgelopen tien jaar.

Corruptie en armoede zijn altijd een groot probleem geweest in Oekraïne en eens in de zoveel tijd vind de bevolking het genoeg en komt in opstand, zo ook eind 2013. Maandenlang werden er vreedzame protesten gehouden op het plein van de vrede in Kiev voor een betere samenwerking met Europe en tegen de altijddurende corruptie en armoede in het land. Slechts een handje vol zeer welvarende mensen hadden het in het land voor het zeggen. Veel van onze vrienden zijn aanwezig bij de bijeenkomsten op het plein en dagelijks zien we foto’s voorbij komen van protesten, tenten, concerten. Het is hartje winter, dus enorm koud. Toch komen tijdens de protesten bijna een miljoen mensen op de been.

juni 2014, de gevechten voorbij, de wonden nog heel duidelijk in beeld, maar de hoop heeft de overhand!

Begin 2014 worden de protesten grimmiger. Gevolg zijn ruim honderd doden en vele honderden gewonden tijdens aanvallen van de politie en het leger. Toch zet het verzet zich door en uiteindelijk lijkt het volk het toch te winnen. De regering treed af, de president vlucht naar Rusland en even lijkt het er op dat ondanks de vele doden de rust weer terug kan keren. Niets blijkt minder waar. Rusland maakt van de chaos gebruik om Oekraïne aan te vallen en een deel van het land in bezit te nemen. Schiereiland de Krim wordt veroverd en deel van de Russische republiek verklaard.

Steeds meer berichten komen in het nieuws voorbij dat Rusland mogelijk ook in het oosten van Oekraïne een inval wil gaan doen. Een maand later is dat ook het geval, een groot deel van het oosten van het land wordt ingenomen door Russische soldaten en separatisten uit Oekraïne. Voor ons een erg spannende tijd. We zijn druk bezig met het maken van plannen om voor 4 weken naar een land te gaan dat in oorlog is. Wat houdt dat in voor ons, is het wel veilig en vooral, hoe zal het gaan met de vele vrienden die daar wonen? Over twee maanden gaan we die kant op. Vele geruchten gaan dat Russische tanks al langs de grens staan te wachten om naar Kiev op te trekken.

Weer een maand later, het is inmiddels mei 2014. Oekraïne voert de dienstplicht in. Vele vrienden en bekenden moeten zich melden om mee te helpen in het leger.

Enkele dagen voor vertrek, vele honderden mensen komen om bij gevechten om de stad Donetsk, in het oosten van Oekraïne. Een grote vluchtelingenstroom komt op gang van mensen die het oorlogsgebied willen verlaten. Steeds meer nieuwsberichten komen uit het gebied dat escalatie niet meer te stoppen is. Op het moment dat wij in het vliegtuig zitten naar Oekraïne publiceert de Volkskrant dit artikel:

De NAVO is bang dat het conflict in het oosten van Oekraïne ernstig zal escaleren.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/navo-vreest-ernstige-escalatie-in-oost-oekraine~bf0c360e/

Gedurende de tijd dat wij in Oekraïne mogen zijn worden we echt met de neus op de feiten gedrukt. Verhalen over mortieraanvallen, grote groepen vluchtelingen, oefeningen van het leger in de buurt, maar bovenal de gezichten zonder uitdrukking. Hoeveel ellende kan een mens in zijn leven verdragen vraag ik mij wel eens af. We doen ons best om er desondanks een leuke week van te maken, maar altijd in je achterhoofd het dreigende gevaar van de oorlog enkele honderden kilometers verderop. Nog dagelijks horen we de meest vreselijke verhalen en iedere avond proberen we dan ook goed het nieuws te blijven volgen.

Ruim honderd mensen zijn hier overleden in gevechten met de politie.

Een maand lang zijn we weer terug in Nederland. Even rust, even opladen, zodat we op 25 juli weer kunnen vertrekken met een nieuwe tweede groep. In Nederland is het nieuws over Oekraïne al lang weer naar de achtergrond verdwenen. In kleine artikels wordt af en toe nog wat geschreven, maar de onrust is voorbij, tenminste voor Nederlands perspectief. In Oekraïne gaat de strijd in alle hevigheid door. De dag dat we terugkwamen berichtte de VN dat inmiddels 423 mensen zijn omgekomen en 46.000 mensen op de vlucht zijn. Enorme getallen, maar helaas slechts het begin, zo zou later blijken. Het leger van Oekraïne boekt goede resultaten als je het nieuws mag geloven. Rusland wordt tegengehouden en er worden zelfs weer steden veroverd. De hoop klinkt dat de oorlog nu snel voorbij mag zijn.

17 juli 2014, precies een week voor vertrek. Er wordt een vliegtuig neergehaald boven oost Oekraïne. Niet heel bijzonder, dat is de laatste weken veel vaker gebeurd. Toch blijk het in de loop van de dag anders te zijn dan alle vorige keren. Het toestel is een burgervlucht dat net enkele uren daarvoor vanaf Schiphol is vertrokken. Opeens is alles anders. Was de oorlog eerst nog aan de randen van Europa en ver bij ons vandaan, nu komt het heel dichtbij. Honderden Nederlanders zijn plotseling omgekomen in een oorlog waar zij zelf helemaal niets mee te maken hadden.

Bloemen voor de Nederlandse ambassade in Kiev.

Een week later, we stappen op het vliegtuig naar Oekraïne. Er is veel veranderd in een maand tijd. De vluchtelingen die er waren zijn weer weg of hebben elders onderdak. Zou het ergste inmiddels voorbij zijn? We bereiden ons voor op de eerste echte kampweek. Door de vluchtelingen crisis is het Sasha project op een zijspoor gekomen, omdat er niet genoeg mensen zijn om én vluchtelingen op te vangen, én ook nog de kinderkampen te draaien. Gelukkig kunnen we daar nu wel mee beginnen. In de loop van de ochtend kwamen veel kinderen uit de omliggende dorpen aan. Na de gebruikelijke luizencheck en een eerste maaltijd is het tijd voor sport, spel en het vertellen over God door middel van Bijbelverhalen. Een lange en mooie dag. Fijn om eindelijk de kinderen weer te zien, maar dan.. De jonge kinderen zijn net naar bed en de oudere kinderen staan onder de douche. We krijgen telefoon. Of we een groep van veertig vluchtelingen kunnen opnemen op het terrein. Ze komen morgenochtend om 9 uur aan. Toen kwam de moeilijkste beslissing, waar ik in mijn leven mee te maken heb gehad. De kinderen die we net die dag hadden opgehaald moesten weer naar huis. We waren boos, we snapten het niet. Waarom kunnen ze niet blijven, waarom is er oorlog en vooral, wat doet God voor ons in deze situatie?

Ruim twee weken hebben we ons ontfermt over deze groep vluchtelingen. Het bleef niet bij deze groep. Vele groepen zijn in de voorgaande en de er opvolgende maanden geweest. Nu, vele jaren later is de oorlog helemaal vergeten. Op dagen als vandaag (we schreven dit vorige week, op de dag dat het JIT met het nieuws over het proces kwam) komt hij nog heel even terug door nieuws over MH17, maar voor de meeste mensen is de oorlog voorbij. Ook voor veel mensen in Oekraïne is het gewone leven weer opgestart. Op het grote plein in Kiev staan nog een paar herinneringen, maar de uitgebrande gebouwen zijn opgeknapt, het plein is leeg en schoon en de auto’s rijden weer door de straten. Als je niet beter weet, dan zie je niet meer wat de protesten en de oorlog heeft aangericht. We zien het ook aan het feit dat we dit jaar met de grootste groep sinds zo’n vijf jaar mogen vertrekken.

Van 12 tot 22 (en 29) juli zullen wij weer kampen gaan Oekraïne. De komende tijd zullen we meer informatie delen over de groep, de reis die we gaan maken en onze voorbereidingen. We willen jullie hartelijk bedanken voor alle steun en gebed dat we jaarlijks mogen ontvangen. Voor meer informatie over dit project klikt u hier

Слава Україні!
Leve Oekraïne!