De eerste dagen zijn meestal tamelijk rustig. De ‘stilte voor de storm’ zeg maar. We gebruiken deze dagen altijd om kennis te maken met de rest van het team, om schoon te maken en de programma’s voor te bereiden.

We zijn donderdag rond de middag aangekomen en samen met een paar  Amerikanen (die rond hetzelfde tijdstip aankwamen) naar het kampterrein gereden. Hier kwamen we aan rond etenstijd.
De volgende dag zijn we met z’n allen naar de markt geweest in Ivankiv.
Een groot dorp even verderop.

Hier is een vrouw, Natacha, die traditionele kleding maakt. We hebben onszelf hier kleding aan laten meten die op dit moment gemaakt wordt. Het is leuk om te zien hoe vrolijk de mensen op de markt worden als je even een praatje met ze maakt of met ze op de foto gaat.
Die middag is Matthijs opgehaald van het vliegveld. Hij had ook een goede reis had gehad.

Zaterdagavond werd er een afscheidsfeest georganiseerd door de kerk van Ivankiv. Dit was voor één van de kerkgangers, genaamd Pasya die was opgeroepen door het leger. Hij zou eerst op training gaan in de Tsjernobyl regio en vervolgens in het oosten moeten vechten.

Er werd een aanbiddingsdienst georganiseerd, met aansluitend een grote barbecue.

Het was fijn om met zoveel christenen bij elkaar te zijn, maar aan de andere kant erg vreemd, omdat hij waarschijnlijk nooit meer terug zou komen.

De volgende dag zijn we het dorp waar wij verblijven (Kolentsi) wat verder gaan verkennen. Zo is er in het dorp een 300 jaar oude houten kerk die het bezoeken zeker waard is.

Tegenover de kerk hebben we een man ontmoet die ons bij hen thuis uitnodigde en waarvan wij in hun tuin appels mochten rapen. Het was erg gezellig. We hebben foto’s gemaakt en door middel van hun dochters die een klein beetje Engels spraken konden we wat praten. We gingen na een uur weg met een zak vol appels.

Zondag is een deel van de groep in Ivankiv naar de kerk geweest. Het was erg gezellig en erg onbegrijpelijk, omdat de dienst volledig in het Oekraïens is. Een ander deel van de groep is weer bij Natasha  geweest om de kleding te gaan passen en bij te stellen.

Omdat morgen het kamp begint wordt het hele terrein vandaag schoon gemaakt. En we hebben  erg veel meetings om alles wat er komende week gaat gebeuren in goede banen te leiden.

Ieder jaar geven we de kinderen een kinderbijbel mee. Dit jaar doen we het echter anders. We geven ze een echte bijbel, maar om ze een beetje op weg te helpen onderstreept iedereen in alle bijbels hun favoriete bijbeltekst(en).

De laatste vrijwilligers en vertalers voor komende week zijn ook inmiddels aangekomen en we zien uit naar een vermoeiende, maar erg opbouwende week. We hebben echter nog wel wat uitdagingen. Het was erg lastig dit jaar om teams samen te stellen, want er zijn eigenlijk gewoon niet genoeg mensen die dit jaar naar Oekraïne komen. Dit houdt in dat er van de 6 kamp weken er dit jaar maar 4 zijn. Er zullen per week dus meer kinderen zijn en minder leiding. Ook zullen er dit jaar erg veel jongens zijn. Maximaal 27. Ook dit is een enorme uitdaging. Morgen vanaf ongeveer half 11 lokale tijd zullen de kinderen aankomen in groepen van ongeveer 10. Deze kinderen zijn in de leeftijd van 6 tot 16.

We zijn nog maar een paar dagen in Oekraïne en hebben nu al meerdere bijzondere dingen meegemaakt.

Het meest bijzondere was wel het verhaal van Pasha, die een volledig maandsalaris (€82,-) uitgeeft voor een barbecue voor mensen die hij misschien nooit meer ziet. Gelukkig eindigt dit verhaal hier niet. Vanmorgen hoorden we dat hij zich volgens afspraak gemeld had op de trainingslocatie bij Tsjernobyl. Hier werd hij gevraagd naar zijn medische geschiedenis. Hij had dit al eerder moeten laten zien in Kiev, waarna hij was goedgekeurd. Echter lazen ze ditmaal dat hij in het verleden zijn arm of pols heeft gebroken, waarna er een plaat is ingezet. Dit heeft de lokale legerleiding doen besluiten dat hij, ondanks het beroep van houthakker niet fit is voor het leger. Hij mocht dus weer naar huis.