Goedemorgen allemaal!

Vandaag is alweer de laatste hele dag in Oekraïne. Morgenmiddag kom ik weer aan op Schiphol. Wat een tijd heb ik hier weer gehad. Heel anders dan normaal, maar als ik er kort op terugkijk dan zie ik wel weer hoe ontzettend veel er weer gebeurd is. Veel dorpen en kinderen bezocht en kunnen uitdelen van onze rijkdom, zodat zij goed aan hun nieuwe schooljaar kunnen beginnen. Dat beetje wat wij kunnen uitdelen is waarschijnlijk het enige dat ze aan nieuwe spullen zullen krijgen voor dit schooljaar. Dat dit jaar er zo anders uit zag heeft mij persoonlijk ook wel weer op een nieuwe manier geraakt. Ik ben nu echt bij de kinderen thuis geweest in plaats van dat ze bij ons op bezoek kwamen. Dan hoor je ook wel de individuele verhalen, maar nu stond ik er zelf tussen. Bert zei het vanochtend ook al in de dienst in Emmeloord. Er zijn teveel dingen om op te noemen. Veel dingen heb ik al verteld en de foto’s vertellen waarschijnlijk ook hun verhaal. Twee jongens komen nu even bij mij binnen. Hun verhaal ken ik niet. Wel wat ik daar zelf zag. Beide zonder shirt kwamen we ze tegen. De één met enorme brandwonden op zijn buik en zij, de ander zo mager dat je er bijna doorheen kan kijken.

Gisteren zijn we opnieuw in Pisky geweest. Één van de dorpen waar veel Sasha project kinderen wonen. Na de voorstelling waar we deze week uitgenodigd waren hebben we de kinderen op onze beurt uitgenodigd voor een ‘pizzafeest’. Zaterdagmiddag komen we langs met pizza, jullie mogen allemaal komen hadden we ze verteld. En dat waren ze.. Ik kan er nog steeds niet helemaal over uit, maar op het moment dat we richting het dorp reden kwamen we bij het eerste huis een grote groep zwaaiende en juichende kinderen tegen. Ze stonden ons letterlijk op te wachten. Ik denk dat wij er rond half 3 waren. We hadden geen tijd afgesproken (ook iets cultureels). Hoelang hebben ze wel niet op ons lopen wachten? Nou ja, dat zal wel weer een Nederlandse gedachten zijn. Ik heb al vaker gemerkt, voor iets dat waardevol is, is 4 uur wachten geen enkel probleem. Ik gedachten ga ik even terug naar het meisje van 12, dat een paar jaar terug om 6u de bus moest nemen (hij rijdt één keer per dag op zondag) voor de kerkdienst om 11 uur. In onze ogen bizar, maar eigenlijk heel normaal. Iets belangrijks mag wat kosten, toch?

Op het dorpsplein (een grasveld met enkele speeltoestellen) hebben we de achterklep open gedaan, de pizza’s uitgestald en drinken uitgedeeld. We hebben een fantastische middag gehad. Veel gepraat, veel gespeeld. Tikkertje, verstoppertje (wat in Oekraïne ‘Ratata’ heet). Vooral dat laatste moesten we af en toe even ingrijpen als het laatste kind na tien minuten nog niet gevonden was en op 8 meter hoog in een boom bleek te zitten… ☺️

Ik denk dat het echt belangrijk is om dit soort contactmomenten te hebben, juist ook in deze tijd. We zagen dat de kinderen enorm hebben genoten en we hopen dat wij hierin een voorbeeld hebben mogen zijn, ook naar de ouders en andere kinderen in het dorp.

Foto’s van deze middag zal ik hieronder plaatsen.

Tenslotte toch nog een stukje over de cultuur hier. Gisteren eind van de middag nog een lang gesprek gehad met Xander, in de praktijk de manager hier nu Andrew terug is naar Amerika. Hij vroeg mij om mee te denken over de boerderij van Jeremiah’s Hope. Deze wordt gerund door Vitya en Sznizanne (een paar jaar terug zelf nog een kind hier op het kamp). Zijn vraag was, ‘hoe kan ik hen helpen?’, mijn wedervraag was, hebben ze hulp nodig en zitten ze daar dan ook op te wachten? Xander vertelde dat verantwoordelijkheid nemen voor je werk en taken hier eigenlijk niet bestaat.Dat komt hier terug in heel veel dingen. De boerderij heeft nog nooit geld verdiend. Er moet meer geld in dan er uit terug komt. Als Vitya gevraagd wordt of hij op de boerderij zou blijven als hij niet meer in dienst zou zijn van Jeremiah’s Hope is het antwoord direct ‘nee, natuurlijk niet’. Met als reden dat er geen geld verdiend wordt met de boerderij. Deze conclusie kunnen ze dus inzien, maar daar blijkbaar wat aan doen is eigenlijk onmogelijk. Vitya is wel eens gevraagd een businessplan te maken voor de boerderij, maar dat blijkt niet mogelijk. Dit soort inzicht wordt blijkbaar niet geleerd. Ze zien wel in dat ze persoonlijk ook ’te weinig’ salaris krijgen om rond te komen. Conclusie was dat ze een dag extra zouden werken. Al vrij snel trokken ze zelf de conclusie dat dat inderdaad meer werk betekende, dus huurden ze zelf voor een dag in de week zelf iemand in om voor henzelf het werk te doen. Conclusie, ze liggen beide samen een dag in de week op de bank of in bed, terwijl iemand anders het werk doet en ze hebben nog steeds net zo weinig geld.

Eigenlijk hetzelfde met Hope Market dat een paar jaar geleden is opgezet voor jonge meiden om zelf kleding en andere dingen te maken en deze vervolgens te verkopen. Dat was een groot succes. De meiden verdienden behoorlijk wat geld. Totdat degene die in de gaten had of ze hun werk goed deden er mee stopten. Ze bleken geen discipline te hebben om door te zetten. Eén meid bleef vaak tot 3u op, kwam vervolgens rond 16u uit bed en om 18u zaten ze met een zak chips een film te kijken. De opbrengsten liepen terug en uiteindelijk stopte het project. Zonder dat ze inzagen op wat voor goudmijn ze relatief gezien hier zaten. Datzelfde geld precies ook voor de boerderij. Heel vaak wordt er gevraagd of er ook vlees verkocht wordt, zonder dag daar actief achteraan gegaan wordt om daar wekelijks of maandelijks afspraken over te maken.

Dit zijn twee voorbeelden, maar er zijn er nog veel meer. Het is lastig om hiervoor met goede oplossingen te komen. We hebben er lang over gesproken. Wellicht dat dit in de toekomst nog wat kan brengen.

Dit waren weer wat belevenissen en gedachten. Ik besef mij dat het wellicht soms misschien wat negatief klinkt door het benoemen van alle problemen hier, maar het is wel de realiteit. Toch overheerst ook voor mij alle lachende gezichten, het vele spelen met kinderen en de hoop die ik een paar kinderen wellicht weer heb kunnen brengen. Zoals gezegd, morgen vlieg ik weer terug, waarschijnlijk zal dit dus de laatste update weer zijn vanuit Oekraïne.

Enorm bedankt voor alle lieve berichten, bemoediging en en support. Dit doet mij enorm veel en zonder die support zou het niet mogelijk zijn. Mocht jij nu ook denken, ik zou wel eens mee willen om hier ook een bijdrage aan te kunnen leveren, neem dan contact op, dan kijken we naar de mogelijkheden. Buiten een week vrije tijd kost het je verder in principe niets.

Mocht je nog een financiële bijdrage willen doen, dan kun u een bijdrage overmaken op de rekening van de Vrije Baptistengemeente Emmeloord. De gemeente is ANBI erkend, uw gift is dus fiscaal aftrekbaar.

Vrije Baptistengemeente Emmeloord

IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73

o.v.v. Oekrainereis

Het hele leven bestaat uit het maken van keuzes. En de ene keer maak je een goede keuze en soms een slechte. Vaak weet je dat pas achteraf. Pas na een serie van slechte beslissingen kom je er soms pas achter dat je op het verkeerde pad zit en dat je dingen anders moet doen. Maar wie vertelt je wat goed of slecht is? Hoe kan je vooraf inschatten of een beslissing juist is, of juist niet. Ik kom er steeds meer achter dat dat misschien wel de krux van het probleem hier in Oekraïne is. Misschien heeft wel niemand ooit geleerd wat goede en slechte keuzes zijn.

Wat ik eerder al schreef, ik blijf het lastig vinden om me te kunnen inleven in de situatie hier. Er is gewoon niets hier dat ik kan vergelijken met Nederland. Een ander voorbeeld daarvan (en wellicht gerelateerd aan wat ik hier boven schreef), komende dinsdag is het onafhankelijkheidsdag. De nationale feestdag. Xander en ik waren daarom uitgenodigd in het cultuurcentrum van Pisky, om te komen kijken naar een uitvoering van de kinderen ter ere van de onafhankelijkheidsdag. Ik realiseerde mij pas halverwege de voorstelling dat er achter de kinderen een groot bord stond met 30 років. (30 jaar.) Waar we in Nederland gewend zijn aan een koninkrijk dat al honderden jaren bestaat, is Oekraïne pas sinds 30 jaar onafhankelijk. Daarvoor was het lang onderdeel van de Sovjet-Unie. Ik kan me goed indenken dat daar een grote bron zit van het niet zelf kunnen nadenken over bepaalde keuzes in het leven.

Wat we dus tegen komen deze dagen zijn huizen zonder douche, borden of bestek, maar wel met een grote flatscreen TV en vier schotelantennes. Dat soort voorbeelden kom je eigenlijk in ieder huis hier wel tegen.

Vandaag en gisteren hebben we weer veel gezinnen bezocht. Veel schoolspullen uitgedeeld. Maar ook veel gekletst en gespeeld met de kinderen. Morgen gaan we weer terug naar een dorp en gaan we ook gezellig spelen en praten met de kinderen. We gaan er vanuit dat tien dozen pizza voldoende moeten zijn om de interesse te wekken van de kids 😉

Hieronder weer een kleine selectie van alle foto’s die ik gemaakt heb:

Dat is het enige woord dat echt past bij alles wat ik vandaag heb meegemaakt. Zoals gepland hebben we vandaag een dorp bezocht waar kinderen wonen van het Sacha project. Het grootste deel van deze trip bestaat uit rondjes rijden en zoeken naar kinderen. Ze zijn eigenlijk nooit thuis en vaak is het ook maar de vraag waar ’thuis’ op dat moment is. Vader en moeder zijn vaak uit elkaar en ook opa en oma nemen nog wel eens de taken over. Ook gaan familie banden soms dwars door elkaar heen met meerdere vaders en/of moeders.

Het dorp dat we vandaag bezochten daar waren tien kinderen van het project. Zes daarvan hebben we uiteindelijk kunnen vinden. Het was voor mij de eerste keer om echt zelf thuissituaties te kunnen zien. Van enkele huizen heb ik van de buitenkant een foto kunnen maken, maar de dingen die ik daar zag overtroffen iedere verwachting. Ik vind het erg lastig om alles onder woorden te kunnen brengen. Er is echt geen enkele overeenkomst met het leven dat we in Nederland kennen. Er is niets van wat ik zie waarvan ik me op enige manier kan inleven. Alles is zo’n overtreffende trap van troep en ellende en om dan toch te zien dat mensen dat mooi proberen te maken en gewoon hun leven te leiden. Het is echt niet voor te stellen.

Hieronder heb ik een impressie van de afgelopen dagen.

We zijn er weer. Lang geleden, maar het is goed om weer in Kolentsi te zijn. Veel bekenden, maar ook veel veranderd. Dat is toch ook wel het nadeel van de zending, of misschien juist wel van deze organisatie. Veel mensen blijven niet lang op dezelfde plek. Wat de reden ook mag zijn, de locatie is echt een uithoek. Inter culturele samenwerking is vaak een grote uitdaging. Ook scholing en kennis is vaak laag bij lokale medewerkers. Dit betekent ook dat projecten die worden opgestart vaak niet worden afgemaakt. Veel van de huizen en gebouwen staan leeg of worden als opslag gebruikt. Te wachten op nieuwe kampen, of nieuwe stellen die hier gezinshuizen willen beginnen.

Het is stil hier, heel stil. Op het hele terrein is behalve de rescue shelter alles leeg. Gek om te zien zo. Na het vertrek van de Kelly familie zijn er wel nieuwe mensen gekomen, maar voorlopig alleen in het weekend.

Ik vermaak me aardig hier. De kinderen zijn erg gezellig en praten non-stop over van alles. Tenminste, dat denk ik. Ik versta er weinig van. ☺️

Gisteren ben ik aangekomen en al een aantal vrienden kunnen spreken. Vandaag zijn we gestart met het klaarmaken van schoolspullen voor de kinderen. Het valt me op dat er weinig plannen zijn en alles vrij chaotisch en ad-hoc georganiseerd wordt. Morgen gaan we zoals het er nu naar uit ziet één van de routes rijden. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.

Hallo allemaal!

Op het moment dat ik dit aan het typen ben zit ik in het vliegtuig boven Berlijn en vliegen we met ruim 900 km/h naar het oosten. Ruim twee jaar is het geleden dat ik deze vlucht heb mogen maken en het voelt nog behoorlijk onwerkelijk. 8 dagen zal ik in Oekraïne zijn. Korter dan ooit tevoren en geen idee wat me te wachten staat. Ik zit hier dan ook met zeer dubbele gevoelens. In de eerste plaats vooral opgewonden en dankbaar dat ik weer naar Oekraïne mag. Dat ik de mensen en kinderen daar mag dienen door mijn aanwezigheid. Anderzijds ook erg nieuwsgierig naar het onderliggende doel van deze reis. Ik ben er maar heel kort en hoop ondanks die korte tijd toch echt een bijdrage te kunnen leveren daar. Misschien niet eens door de dingen die ik doe, maar wellicht juist door mijn aanwezigheid.

Wat ook totaal anders is, is dat ik helemaal alleen in het vliegtuig zit. Wel tussen zo’n 180 andere mensen, maar uiteindelijk ben ik de enige met Kolentsi als bestemming. Vreemd en onwennig en ook heel benieuwd hoe dat zal zijn.

Veel dingen zijn dus onzeker en ook de organisatie hangt toch veelal van mijzelf af. Zojuist in de rij op het vliegveld nog een taxi geregeld die mij op het vliegveld zal ophalen. Dan wacht mij de reis van twee uur naar Kolentsi en gaan we zien wat komende week mij brengt. Het plan is om de komende week de Rescue Shelter te ondersteunen en daarnaast ritten te maken naar de dorpen om daar ‘school supplies’ te distribueren onder de kinderen in de omgeving. De scholen beginnen ook binnenkort in Oekraïne weer en alle kinderen hebben nood aan spullen als rugzakken, schriften, pennen, potloden, enzovoorts. Vanuit Jeremiah’s Hope worden deze verspreid onder de kinderen binnen het Sasha project. De Rescue Shelter is een huis op het terrein waarin (tijdelijk, wat kan oplopen tot soms twee jaar) kinderen worden opgevangen die uit huis geplaatst zijn, wachten op adoptie of om een andere reden geen thuis hebben. Binnen de Rescue Shelter zijn er normaal huis-moeders of een echtpaar die de boel runnen. Ter ondersteuning van het huis worden de kinderen regelmatig meegenomen voor ontspannende activiteiten zoals zwemmen of naar de dierentuin.

Dit is het plan, maar zoals dat zo vaak gaat. Hoe het er uiteindelijk uit gaat zien zou zomaar weer compleet anders kunnen zijn. Samen met Xander (uitvoerend coördinator van Jeremiah’s Hope in Oekraïne) zal ik samenwerken komende week om hier zo goed mogelijk invulling aan te geven. Ik ben benieuwd wat ik aan ga treffen. Hoeveel vrienden en bekenden ik weer ga tegenkomen. Of ik de taal nog een beetje spreek. Ik vrees dat na ruim twee jaar dat ook behoorlijk roestig is geworden. We gaan het zien.

Inmiddels vliegen we in de buurt van Warschau is de richting van de Oekraïense grens. Nog een uur en dan zullen we de landing gaan inzetten.

Bedankt voor alle steun en support en ik ga mijn uiterste best doen om regelmatig een update te plaatsen, zodat ik jullie hierin kan meenemen.

Dankpunten

Allereerst voor de achterban. Ik ervaar echt steun van gebed en de leuke berichten van de achterban in Nederland. Zonder deze support zou het niet mogelijk zijn.

Uiteraard ook financieel. Zeker nu in deze tijden zijn bijvoorbeeld de vliegtickets en dergelijke er niet goedkoper op geworden. Daarnaast gaat al het extra geld direct naar het Sasha project.

De mogelijkheid dat alles goed past, dat ik nu de mogelijkheid heb om in het vliegtuig te zitten. Alles paste precies qua vakantie, covid regels en quarantaine.

Ook met Lianne en de kinderen thuis. Lianne moet gewoon werken, waardoor de kinderen vier dagen bij mijn ouders zullen zitten. Ook dat past gelukkig allemaal precies.

Gebedspunten

Ik vind het erg spannend wat ik moet verwachten en waar ik mijn bediening kan inzetten. Ik hoop dat ik zal inzien waar ik een bijdrage kan leveren en dat ik deze kansen ook zal kunnen grijpen. Wellicht stel ik mij er te veel van voor en ik slechts mijn aanwezigheid voldoende, maar ik heb heel erg de druk om de spaarzame dagen dat ik er ben zo efficiënt mogelijk in te zetten om een zo groot mogelijk hulp voor het team daar te kunnen zijn en een goede impact te kunnen leveren.

De reis naar Oekraïne en de reis weer terug. Ik ben inmiddels onderweg, maar ook de rit in de taxi en de vlucht terug zijn uiteraard spannend. Een taxi rit klinkt niet heel spannend, maar het verkeer in Oekraïne is toch iets heel anders dan we hier in Nederland gewend zijn.

Het team in Oekraïne staat onder grote druk om te presteren. Veel dingen zijn niet mogelijk en staan on-hold. Er is weinig support van teams uit het buitenland, dus de werkdruk is alleen maar hoger geworden de afgelopen jaren. Ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen en wil dan ook gebed vragen voor de mensen die dagelijks werken voor Jeremiah’s hope in Oekraïne.

Tenslotte voor de Kelly familie. Vijftien jaar hebben zij gediend in Oekraïne. Twee maanden geleden zijn ze, met inmiddels vijf kinderen, teruggekeerd naar de VS. Ze zullen vanuit daar hun werk voortzetten, maar dit keer in een totaal andere locatie, die inmiddels ook niet meer als thuis voelt. Zeker voor hun Oekraïense kinderen een enorme cultuurschok, maar inmiddels ook voor hunzelf en hun eigen kinderen natuurlijk. Heel heftig om je thuis te moeten verlaten dat je jarenlang hebt opgebouwd en een nieuw thuis te moeten creëren. Graag ook gebed voor deze familie.

Yes! Eindelijk is het zo ver! Ik, Peter, heb een ticket gekocht naar Oekraïne!

Zo gaaf om eindelijk weer die kant op te mogen gaan.

ik heb nog geen idee wat me te wachten staat, naar we gaan het beleven. Ik zal regelmatig updates plaatsen en versturen via dit kanaal.

En mocht je nog mee willen, het kan!