Goedemorgen allemaal!
Vandaag is alweer de laatste hele dag in Oekraïne. Morgenmiddag kom ik weer aan op Schiphol. Wat een tijd heb ik hier weer gehad. Heel anders dan normaal, maar als ik er kort op terugkijk dan zie ik wel weer hoe ontzettend veel er weer gebeurd is. Veel dorpen en kinderen bezocht en kunnen uitdelen van onze rijkdom, zodat zij goed aan hun nieuwe schooljaar kunnen beginnen. Dat beetje wat wij kunnen uitdelen is waarschijnlijk het enige dat ze aan nieuwe spullen zullen krijgen voor dit schooljaar. Dat dit jaar er zo anders uit zag heeft mij persoonlijk ook wel weer op een nieuwe manier geraakt. Ik ben nu echt bij de kinderen thuis geweest in plaats van dat ze bij ons op bezoek kwamen. Dan hoor je ook wel de individuele verhalen, maar nu stond ik er zelf tussen. Bert zei het vanochtend ook al in de dienst in Emmeloord. Er zijn teveel dingen om op te noemen. Veel dingen heb ik al verteld en de foto’s vertellen waarschijnlijk ook hun verhaal. Twee jongens komen nu even bij mij binnen. Hun verhaal ken ik niet. Wel wat ik daar zelf zag. Beide zonder shirt kwamen we ze tegen. De één met enorme brandwonden op zijn buik en zij, de ander zo mager dat je er bijna doorheen kan kijken.
Gisteren zijn we opnieuw in Pisky geweest. Één van de dorpen waar veel Sasha project kinderen wonen. Na de voorstelling waar we deze week uitgenodigd waren hebben we de kinderen op onze beurt uitgenodigd voor een ‘pizzafeest’. Zaterdagmiddag komen we langs met pizza, jullie mogen allemaal komen hadden we ze verteld. En dat waren ze.. Ik kan er nog steeds niet helemaal over uit, maar op het moment dat we richting het dorp reden kwamen we bij het eerste huis een grote groep zwaaiende en juichende kinderen tegen. Ze stonden ons letterlijk op te wachten. Ik denk dat wij er rond half 3 waren. We hadden geen tijd afgesproken (ook iets cultureels). Hoelang hebben ze wel niet op ons lopen wachten? Nou ja, dat zal wel weer een Nederlandse gedachten zijn. Ik heb al vaker gemerkt, voor iets dat waardevol is, is 4 uur wachten geen enkel probleem. Ik gedachten ga ik even terug naar het meisje van 12, dat een paar jaar terug om 6u de bus moest nemen (hij rijdt één keer per dag op zondag) voor de kerkdienst om 11 uur. In onze ogen bizar, maar eigenlijk heel normaal. Iets belangrijks mag wat kosten, toch?
Op het dorpsplein (een grasveld met enkele speeltoestellen) hebben we de achterklep open gedaan, de pizza’s uitgestald en drinken uitgedeeld. We hebben een fantastische middag gehad. Veel gepraat, veel gespeeld. Tikkertje, verstoppertje (wat in Oekraïne ‘Ratata’ heet). Vooral dat laatste moesten we af en toe even ingrijpen als het laatste kind na tien minuten nog niet gevonden was en op 8 meter hoog in een boom bleek te zitten… ☺️
Ik denk dat het echt belangrijk is om dit soort contactmomenten te hebben, juist ook in deze tijd. We zagen dat de kinderen enorm hebben genoten en we hopen dat wij hierin een voorbeeld hebben mogen zijn, ook naar de ouders en andere kinderen in het dorp.
Foto’s van deze middag zal ik hieronder plaatsen.
Tenslotte toch nog een stukje over de cultuur hier. Gisteren eind van de middag nog een lang gesprek gehad met Xander, in de praktijk de manager hier nu Andrew terug is naar Amerika. Hij vroeg mij om mee te denken over de boerderij van Jeremiah’s Hope. Deze wordt gerund door Vitya en Sznizanne (een paar jaar terug zelf nog een kind hier op het kamp). Zijn vraag was, ‘hoe kan ik hen helpen?’, mijn wedervraag was, hebben ze hulp nodig en zitten ze daar dan ook op te wachten? Xander vertelde dat verantwoordelijkheid nemen voor je werk en taken hier eigenlijk niet bestaat.Dat komt hier terug in heel veel dingen. De boerderij heeft nog nooit geld verdiend. Er moet meer geld in dan er uit terug komt. Als Vitya gevraagd wordt of hij op de boerderij zou blijven als hij niet meer in dienst zou zijn van Jeremiah’s Hope is het antwoord direct ‘nee, natuurlijk niet’. Met als reden dat er geen geld verdiend wordt met de boerderij. Deze conclusie kunnen ze dus inzien, maar daar blijkbaar wat aan doen is eigenlijk onmogelijk. Vitya is wel eens gevraagd een businessplan te maken voor de boerderij, maar dat blijkt niet mogelijk. Dit soort inzicht wordt blijkbaar niet geleerd. Ze zien wel in dat ze persoonlijk ook ’te weinig’ salaris krijgen om rond te komen. Conclusie was dat ze een dag extra zouden werken. Al vrij snel trokken ze zelf de conclusie dat dat inderdaad meer werk betekende, dus huurden ze zelf voor een dag in de week zelf iemand in om voor henzelf het werk te doen. Conclusie, ze liggen beide samen een dag in de week op de bank of in bed, terwijl iemand anders het werk doet en ze hebben nog steeds net zo weinig geld.
Eigenlijk hetzelfde met Hope Market dat een paar jaar geleden is opgezet voor jonge meiden om zelf kleding en andere dingen te maken en deze vervolgens te verkopen. Dat was een groot succes. De meiden verdienden behoorlijk wat geld. Totdat degene die in de gaten had of ze hun werk goed deden er mee stopten. Ze bleken geen discipline te hebben om door te zetten. Eén meid bleef vaak tot 3u op, kwam vervolgens rond 16u uit bed en om 18u zaten ze met een zak chips een film te kijken. De opbrengsten liepen terug en uiteindelijk stopte het project. Zonder dat ze inzagen op wat voor goudmijn ze relatief gezien hier zaten. Datzelfde geld precies ook voor de boerderij. Heel vaak wordt er gevraagd of er ook vlees verkocht wordt, zonder dag daar actief achteraan gegaan wordt om daar wekelijks of maandelijks afspraken over te maken.
Dit zijn twee voorbeelden, maar er zijn er nog veel meer. Het is lastig om hiervoor met goede oplossingen te komen. We hebben er lang over gesproken. Wellicht dat dit in de toekomst nog wat kan brengen.
Dit waren weer wat belevenissen en gedachten. Ik besef mij dat het wellicht soms misschien wat negatief klinkt door het benoemen van alle problemen hier, maar het is wel de realiteit. Toch overheerst ook voor mij alle lachende gezichten, het vele spelen met kinderen en de hoop die ik een paar kinderen wellicht weer heb kunnen brengen. Zoals gezegd, morgen vlieg ik weer terug, waarschijnlijk zal dit dus de laatste update weer zijn vanuit Oekraïne.
Enorm bedankt voor alle lieve berichten, bemoediging en en support. Dit doet mij enorm veel en zonder die support zou het niet mogelijk zijn. Mocht jij nu ook denken, ik zou wel eens mee willen om hier ook een bijdrage aan te kunnen leveren, neem dan contact op, dan kijken we naar de mogelijkheden. Buiten een week vrije tijd kost het je verder in principe niets.
Mocht je nog een financiële bijdrage willen doen, dan kun u een bijdrage overmaken op de rekening van de Vrije Baptistengemeente Emmeloord. De gemeente is ANBI erkend, uw gift is dus fiscaal aftrekbaar.
Vrije Baptistengemeente Emmeloord
IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73
o.v.v. Oekrainereis
