Alle berichten van petervdveen

Gefeliciteerd

Zeven jaar geleden leerden we Dasha kennen, een super toffe meid van 16 jaar oud. Inmiddels is ze deze week 23 geworden en na al die jaren hebben we nog steeds af en toe contact om haar te bemoedigen. Ze heeft inmiddels gestudeerd in Kiev en heeft, had een goede toekomst voor zich, ondanks alle problemen die er toch ook nog wel steeds waren. Dat we haar leerde kennen komt natuurlijk omdat ze niet een heel fantastische jeugd heeft gehad.

Deze week was ze dus jarig, maar wat zeg je tegen iemand die jarig is tijdens een oorlog? Ik wist het niet en weet het nog steeds eigenlijk niet. Ik heb haar een berichtje gestuurd om haar te bemoedigen. Een berichtje dat tot op de dag van vandaag nog niet gelezen is. Het is inmiddels ruim acht dagen geleden dat haar telefoon voor het laatst online was.

Oorlog

Ik kan het eigenlijk nog steeds niet goed bevatten wat er de afgelopen drie weken allemaal gebeurd is. Van een abstracte dreiging van ‘de Russen’, naar een nietsontziende oorlog die we decennia niet gezien hebben aan de drempel van Europa. We krijgen heel veel vragen hoe het nu gaat in Oekraïne, maar helaas hebben wij ook nog maar weinig antwoorden op dit moment. Heel veel bekenden en vrienden zijn niet bereikbaar. Wel zien we dagelijks de ellende en vernietiging wat ons regelmatig het ergste doet vrezen.

Al dagen zit ik te twijfelen of ik wat moet schrijven en wát dan precies. Wij weten het ook allemaal niet en kunnen vanuit het veilige Nederland iedere vijf minuten de updates vanuit Oekraïne volgen. Het heeft geen zin om al die verhalen hier te delen. Ik deel ook bewust geen foto’s of plaatjes in dit bericht. Iedereen heeft ze al kunnen zien en de ellende die wij in het nieuws en in de krant zien, is maar een zeer kleine fractie van wat er zich in Oekraïne afspeelt.

Het kampterrein waar wij iedere zomer heen gaat ligt ten noorden van Kiev (halverwege Chernobyl), vlak bij het dorp Ivankiv. Dit ligt midden in één van de grote strijdgebieden in Oekraïne. Sinds ruim 8 dagen is daar geen elektriciteit, geen internet, geen water en geen telefoon meer. Het team dat er nog zit, samen met de kinderen uit de Rescue Shelter zitten al bijna drie weken in de schuilkelder. Dagelijks vliegen vliegtuigen en raketten over. Hoe het met alle kinderen is in de dorpen er om heen, we hebben geen idee. Andere teamleden die in omringende steden en dorpen wonen hebben de afgelopen weken pogingen ondernomen om te vluchten en op veiligere plekken te komen. Voor een klein deel is dit gelukt. Er zitten nu vrienden van ons in Hongarije en Polen. Maar veel andere bekenden zitten nog in Oekraïne.

En terwijl ik dit schrijf denk ik ‘nog’, eigenlijk is dat niet het juiste woord. Waar mijn primaire reactie is om daar zo snel mogelijk weg te gaan op zoek naar een veilig heenkomen zie en hoor ik veel vaker juist het tegenovergestelde. Ik zie zo’n liefde voor het land. Zo veel mensen zetten zich in voor de strijd tegen Rusland. Naast dat het doodeng is maakt het me ook wel trots om te zien hoe ze zich inzetten voor hun eigen land, voor hun eigen plek, voor hun eigen trots. En ook de mensen die de grens wel ‘halen’, daar zou je opluchting verwachten. En dat zal er ongetwijfeld ook echt wel zijn, maar nog meer het verdriet dat ze hun land hebben moeten verlaten.

Een goede vriendin zei, ‘Het is alsof mijn hele leven opnieuw begint op dit moment. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik weet niet eens of ik de juiste keuze gemaakt heb.
Eén ding weet ik wel. Ik wil leven in Oekraïne. Ik wil niet voor eeuwig in Europa blijven, ik wil terug naar waar ik vandaan kom.
Maar waar ga ik naar terug? Ik weet het niet meer. Mijn stad, mijn geboorteplaats, bestaat niet meer.
Wanneer ga ik terug? Zodra alle gekkigheid voorbij is.

Ook op onszelf heeft de hele situatie behoorlijke impact. Wat ik al schreef, zo’n beetje iedere vijf minuten (meestal vaker) komt er weer een pushbericht op mijn telefoon binnen. Het ene bericht nog meer ellende dan het andere. En waar oorlog vaak ver weg is, ken ik de plekken op de foto’s maar al te goed. Wegen waar ik zelf over reed, nog maar zes maanden geleden, zijn compleet verwoest, of staan vol met 60-70 kilometer aan Russische militaire voertuigen. Bruggen waar ik over reed zijn ingestort. Dorpen en steden waar ik graag kwam bestaan niet meer. Er zijn geen kapot geschoten huizen. Nee, er ligt werkelijk geen steen meer op de andere. Het is allemaal zo onwerkelijk en alles bij elkaar zo surrealistisch dat het lastig te beseffen is wat er allemaal gebeurt. Ik deel in dit bericht overigens bewust weinig namen en plaatsen, omdat veel vrienden nog in Oekraïne zijn. Je mag er vanuit gaan dat in de meeste plaatsen die je op tv voorbij ziet komen bekenden wonen en in veel gevallen ook nog aanwezig zijn.

Goed nieuws?

Zoals ik hier boven al schreef, een heel aantal vrienden en veel bekenden hebben de grens van Oekraïne overgestoken en zijn nu relatief veilig. Dat wil zeggen, in de meeste gevallen alleen de vrouwen en kinderen.

We horen heel veel verhalen van ellende en paniek, maar door alles heen klinkt ook hoop. Er zijn ook heel veel wonderen gebeurd de afgelopen weken. Mensen en gezinnen die uren en dagen hebben gelopen, tussen de Russische soldaten door naar veiligere plekken. Mensen die honderden, zelfs meer dan 1.000 kilometers hebben afgelegd met de auto door een land dat praktisch zonder benzine zit. Vaders, broers, moeders die dagen lang ‘kwijt’ zijn en toch weer tevoorschijn komen. Dit zijn de lichtpuntjes waar iedereen zich aan probeert vast te klampen.

Wat kunnen we doen?

Dat is de vraag die al weken door mijn hoofd gaat. En ik heb er helaas geen antwoord op.
Wat we nu kunnen doen is bidden. De plekken waar wij altijd heen gaan zijn onbereikbaar, we kunnen er niet heel en al zou het kunnen, dan zou het totaal onverantwoord zijn op dit moment. Aan de grenzen is hulp nodig, maar die wordt al in zeer grote getalen geboden daar. Sterker nog, vaak is de file met hulpverleners enorm.

Het doet me goed om zoveel mensen te zien die bereid zijn om te helpen, die hun huis open stellen, die kleding inzamelen en die geld geven voor Oekraïne. Zelf zijn we op dit moment vooral bezig te bedenken hoe wij ons kunnen inzetten als de oorlog weer voorbij is. Uiteraard is het fantastisch hoeveel iedereen doet op dit moment, maar de taak na de oorlog zal nog vele malen groter zijn.

Zodra de mogelijkheid zich voordoet zullen wij naar Oekraïne gaan om te helpen met de wederopbouw en het uitdelen van hulpgoederen. Vanuit Amerika wordt er al veel voorbereid en ook andere landen sluiten zich hier bij aan. Ook wij willen ons hier graag voor inzetten.

Voor nu is er uiteraard nog niets bekend wat er straks nodig is. Ook de mensen die wij goed kennen zijn pas net de grens over en daarvan is het nog onduidelijk of ze hulp of spullen nodig hebben. De komende dagen zal hier wellicht sporadisch duidelijkheid over komen.

Eén ding is wel duidelijk en dat is dat we graag geld willen inzamelen voor Oekraïne en specifiek voor de projecten en regio’s waar wij zeer nauw bij betrokken zijn. We hebben zelf ook nog een potje met geld dat nog over is van vorige jaren en dat willen we allemaal graag inzetten voor de wederopbouw. Willen jullie hier ook aan bijdragen, dan zouden wij dat uiteraard fantastisch vinden. We willen hiervoor weer hetzelfde rekeningnummer gebruiken als de afgelopen jaren, zodat dit gebruikt kan worden voor Jeremiah´s Hope en de omgeving van Ivankiv.

Tenslotte, ondanks dat ik geen idee had wat ik moest schrijven is het toch weer een lap tekst geworden. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor alle steun en betrokkenheid die we altijd mogen ervaren.

Geld mag zoals altijd worden overgemaakt op de rekening van de Vrije Baptistengemeente Emmeloord.
De gemeente is ANBI erkend, de gift is dus fiscaal aftrekbaar.

Vrije Baptistengemeente Emmeloord
IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73
o.v.v. Oekraïne – Jeremiah’s Hope

Jesaja 61

Ik sluit af met Jesaja 61, waarvan ik denk dat de tekst zeer toepasselijk is.

Het jubeljaar van de verlossing

1 De Geest van de Heere HEERE is op Mij,
omdat de HEERE Mij gezalfd heeft
om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen.
Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart,
om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen
en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis;
2 om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE
en de dag van de wraak van onze God;
om alle treurenden te troosten;
3 om aangaande de treurenden van Sion te beschikken dat hun gegeven zal worden
sieraad in plaats van as,
vreugdeolie in plaats van rouw,
een lofgewaad in plaats van een benauwde geest,
opdat zij genoemd worden eiken van de gerechtigheid,
een planting door de HEERE, om Hem te verheerlijken.
4 Zij zullen verwoeste plaatsen van weleer herbouwen,
de woeste plaatsen van vroeger weer oprichten,
de verwoeste steden vernieuwen,
die verwoest lagen, van generatie op generatie.
5 Vreemden zullen klaarstaan en uw kudden weiden,
vreemdelingen zullen uw akkerbouwers en uw wijnbouwers zijn.
6 Ú echter zult genoemd worden: priesters van de HEERE,
men zal u noemen: dienaren van onze God.
U zult het vermogen van heidenvolken eten,
u zult u beroemen in hun luister.
7 In plaats van uw dubbele schaamte en schande
zullen zij juichen over hun deel.
Daarom zullen zij in hun land het dubbele in erfelijk bezit hebben,
zij zullen eeuwige blijdschap hebben.
8 Want Ik, de HEERE, heb het recht lief,
Ik haat roof bij het brandoffer,
en Ik zal geven dat hun werk in waarheid zal zijn
en Ik zal een eeuwig verbond met hen sluiten.
9 Hun nageslacht zal onder de heidenvolken bekend worden,
en hun nakomelingen te midden van de volken.
Allen die hen zien, zullen erkennen
dat zij een nageslacht zijn dat de HEERE heeft gezegend.

10 Ik ben zeer vrolijk in de HEERE,
mijn ziel verheugt zich in mijn God,
want Hij heeft mij bekleed met de klederen van het heil,
de mantel van gerechtigheid heeft Hij mij omgedaan,
zoals een bruidegom zich bekleedt met priesterlijk hoofdsieraad,
en een bruid zich tooit met haar sieraden.
11 Want zoals de aarde haar gewas voortbrengt,
en zoals een tuin het daarin gezaaide doet opkomen,
zo zal de Heere HEERE gerechtigheid doen opkomen
en lof voor alle volken.

Pizzafeest

Goedemorgen allemaal!

Vandaag is alweer de laatste hele dag in Oekraïne. Morgenmiddag kom ik weer aan op Schiphol. Wat een tijd heb ik hier weer gehad. Heel anders dan normaal, maar als ik er kort op terugkijk dan zie ik wel weer hoe ontzettend veel er weer gebeurd is. Veel dorpen en kinderen bezocht en kunnen uitdelen van onze rijkdom, zodat zij goed aan hun nieuwe schooljaar kunnen beginnen. Dat beetje wat wij kunnen uitdelen is waarschijnlijk het enige dat ze aan nieuwe spullen zullen krijgen voor dit schooljaar. Dat dit jaar er zo anders uit zag heeft mij persoonlijk ook wel weer op een nieuwe manier geraakt. Ik ben nu echt bij de kinderen thuis geweest in plaats van dat ze bij ons op bezoek kwamen. Dan hoor je ook wel de individuele verhalen, maar nu stond ik er zelf tussen. Bert zei het vanochtend ook al in de dienst in Emmeloord. Er zijn teveel dingen om op te noemen. Veel dingen heb ik al verteld en de foto’s vertellen waarschijnlijk ook hun verhaal. Twee jongens komen nu even bij mij binnen. Hun verhaal ken ik niet. Wel wat ik daar zelf zag. Beide zonder shirt kwamen we ze tegen. De één met enorme brandwonden op zijn buik en zij, de ander zo mager dat je er bijna doorheen kan kijken.

Gisteren zijn we opnieuw in Pisky geweest. Één van de dorpen waar veel Sasha project kinderen wonen. Na de voorstelling waar we deze week uitgenodigd waren hebben we de kinderen op onze beurt uitgenodigd voor een ‘pizzafeest’. Zaterdagmiddag komen we langs met pizza, jullie mogen allemaal komen hadden we ze verteld. En dat waren ze.. Ik kan er nog steeds niet helemaal over uit, maar op het moment dat we richting het dorp reden kwamen we bij het eerste huis een grote groep zwaaiende en juichende kinderen tegen. Ze stonden ons letterlijk op te wachten. Ik denk dat wij er rond half 3 waren. We hadden geen tijd afgesproken (ook iets cultureels). Hoelang hebben ze wel niet op ons lopen wachten? Nou ja, dat zal wel weer een Nederlandse gedachten zijn. Ik heb al vaker gemerkt, voor iets dat waardevol is, is 4 uur wachten geen enkel probleem. Ik gedachten ga ik even terug naar het meisje van 12, dat een paar jaar terug om 6u de bus moest nemen (hij rijdt één keer per dag op zondag) voor de kerkdienst om 11 uur. In onze ogen bizar, maar eigenlijk heel normaal. Iets belangrijks mag wat kosten, toch?

Op het dorpsplein (een grasveld met enkele speeltoestellen) hebben we de achterklep open gedaan, de pizza’s uitgestald en drinken uitgedeeld. We hebben een fantastische middag gehad. Veel gepraat, veel gespeeld. Tikkertje, verstoppertje (wat in Oekraïne ‘Ratata’ heet). Vooral dat laatste moesten we af en toe even ingrijpen als het laatste kind na tien minuten nog niet gevonden was en op 8 meter hoog in een boom bleek te zitten… ☺️

Ik denk dat het echt belangrijk is om dit soort contactmomenten te hebben, juist ook in deze tijd. We zagen dat de kinderen enorm hebben genoten en we hopen dat wij hierin een voorbeeld hebben mogen zijn, ook naar de ouders en andere kinderen in het dorp.

Foto’s van deze middag zal ik hieronder plaatsen.

Tenslotte toch nog een stukje over de cultuur hier. Gisteren eind van de middag nog een lang gesprek gehad met Xander, in de praktijk de manager hier nu Andrew terug is naar Amerika. Hij vroeg mij om mee te denken over de boerderij van Jeremiah’s Hope. Deze wordt gerund door Vitya en Sznizanne (een paar jaar terug zelf nog een kind hier op het kamp). Zijn vraag was, ‘hoe kan ik hen helpen?’, mijn wedervraag was, hebben ze hulp nodig en zitten ze daar dan ook op te wachten? Xander vertelde dat verantwoordelijkheid nemen voor je werk en taken hier eigenlijk niet bestaat.Dat komt hier terug in heel veel dingen. De boerderij heeft nog nooit geld verdiend. Er moet meer geld in dan er uit terug komt. Als Vitya gevraagd wordt of hij op de boerderij zou blijven als hij niet meer in dienst zou zijn van Jeremiah’s Hope is het antwoord direct ‘nee, natuurlijk niet’. Met als reden dat er geen geld verdiend wordt met de boerderij. Deze conclusie kunnen ze dus inzien, maar daar blijkbaar wat aan doen is eigenlijk onmogelijk. Vitya is wel eens gevraagd een businessplan te maken voor de boerderij, maar dat blijkt niet mogelijk. Dit soort inzicht wordt blijkbaar niet geleerd. Ze zien wel in dat ze persoonlijk ook ’te weinig’ salaris krijgen om rond te komen. Conclusie was dat ze een dag extra zouden werken. Al vrij snel trokken ze zelf de conclusie dat dat inderdaad meer werk betekende, dus huurden ze zelf voor een dag in de week zelf iemand in om voor henzelf het werk te doen. Conclusie, ze liggen beide samen een dag in de week op de bank of in bed, terwijl iemand anders het werk doet en ze hebben nog steeds net zo weinig geld.

Eigenlijk hetzelfde met Hope Market dat een paar jaar geleden is opgezet voor jonge meiden om zelf kleding en andere dingen te maken en deze vervolgens te verkopen. Dat was een groot succes. De meiden verdienden behoorlijk wat geld. Totdat degene die in de gaten had of ze hun werk goed deden er mee stopten. Ze bleken geen discipline te hebben om door te zetten. Eén meid bleef vaak tot 3u op, kwam vervolgens rond 16u uit bed en om 18u zaten ze met een zak chips een film te kijken. De opbrengsten liepen terug en uiteindelijk stopte het project. Zonder dat ze inzagen op wat voor goudmijn ze relatief gezien hier zaten. Datzelfde geld precies ook voor de boerderij. Heel vaak wordt er gevraagd of er ook vlees verkocht wordt, zonder dag daar actief achteraan gegaan wordt om daar wekelijks of maandelijks afspraken over te maken.

Dit zijn twee voorbeelden, maar er zijn er nog veel meer. Het is lastig om hiervoor met goede oplossingen te komen. We hebben er lang over gesproken. Wellicht dat dit in de toekomst nog wat kan brengen.

Dit waren weer wat belevenissen en gedachten. Ik besef mij dat het wellicht soms misschien wat negatief klinkt door het benoemen van alle problemen hier, maar het is wel de realiteit. Toch overheerst ook voor mij alle lachende gezichten, het vele spelen met kinderen en de hoop die ik een paar kinderen wellicht weer heb kunnen brengen. Zoals gezegd, morgen vlieg ik weer terug, waarschijnlijk zal dit dus de laatste update weer zijn vanuit Oekraïne.

Enorm bedankt voor alle lieve berichten, bemoediging en en support. Dit doet mij enorm veel en zonder die support zou het niet mogelijk zijn. Mocht jij nu ook denken, ik zou wel eens mee willen om hier ook een bijdrage aan te kunnen leveren, neem dan contact op, dan kijken we naar de mogelijkheden. Buiten een week vrije tijd kost het je verder in principe niets.

Mocht je nog een financiële bijdrage willen doen, dan kun u een bijdrage overmaken op de rekening van de Vrije Baptistengemeente Emmeloord. De gemeente is ANBI erkend, uw gift is dus fiscaal aftrekbaar.

Vrije Baptistengemeente Emmeloord

IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73

o.v.v. Oekrainereis

Keuzes, keuzes, keuzes

Het hele leven bestaat uit het maken van keuzes. En de ene keer maak je een goede keuze en soms een slechte. Vaak weet je dat pas achteraf. Pas na een serie van slechte beslissingen kom je er soms pas achter dat je op het verkeerde pad zit en dat je dingen anders moet doen. Maar wie vertelt je wat goed of slecht is? Hoe kan je vooraf inschatten of een beslissing juist is, of juist niet. Ik kom er steeds meer achter dat dat misschien wel de krux van het probleem hier in Oekraïne is. Misschien heeft wel niemand ooit geleerd wat goede en slechte keuzes zijn.

Wat ik eerder al schreef, ik blijf het lastig vinden om me te kunnen inleven in de situatie hier. Er is gewoon niets hier dat ik kan vergelijken met Nederland. Een ander voorbeeld daarvan (en wellicht gerelateerd aan wat ik hier boven schreef), komende dinsdag is het onafhankelijkheidsdag. De nationale feestdag. Xander en ik waren daarom uitgenodigd in het cultuurcentrum van Pisky, om te komen kijken naar een uitvoering van de kinderen ter ere van de onafhankelijkheidsdag. Ik realiseerde mij pas halverwege de voorstelling dat er achter de kinderen een groot bord stond met 30 років. (30 jaar.) Waar we in Nederland gewend zijn aan een koninkrijk dat al honderden jaren bestaat, is Oekraïne pas sinds 30 jaar onafhankelijk. Daarvoor was het lang onderdeel van de Sovjet-Unie. Ik kan me goed indenken dat daar een grote bron zit van het niet zelf kunnen nadenken over bepaalde keuzes in het leven.

Wat we dus tegen komen deze dagen zijn huizen zonder douche, borden of bestek, maar wel met een grote flatscreen TV en vier schotelantennes. Dat soort voorbeelden kom je eigenlijk in ieder huis hier wel tegen.

Vandaag en gisteren hebben we weer veel gezinnen bezocht. Veel schoolspullen uitgedeeld. Maar ook veel gekletst en gespeeld met de kinderen. Morgen gaan we weer terug naar een dorp en gaan we ook gezellig spelen en praten met de kinderen. We gaan er vanuit dat tien dozen pizza voldoende moeten zijn om de interesse te wekken van de kids 😉

Hieronder weer een kleine selectie van alle foto’s die ik gemaakt heb:

Surrealistisch

Dat is het enige woord dat echt past bij alles wat ik vandaag heb meegemaakt. Zoals gepland hebben we vandaag een dorp bezocht waar kinderen wonen van het Sacha project. Het grootste deel van deze trip bestaat uit rondjes rijden en zoeken naar kinderen. Ze zijn eigenlijk nooit thuis en vaak is het ook maar de vraag waar ’thuis’ op dat moment is. Vader en moeder zijn vaak uit elkaar en ook opa en oma nemen nog wel eens de taken over. Ook gaan familie banden soms dwars door elkaar heen met meerdere vaders en/of moeders.

Het dorp dat we vandaag bezochten daar waren tien kinderen van het project. Zes daarvan hebben we uiteindelijk kunnen vinden. Het was voor mij de eerste keer om echt zelf thuissituaties te kunnen zien. Van enkele huizen heb ik van de buitenkant een foto kunnen maken, maar de dingen die ik daar zag overtroffen iedere verwachting. Ik vind het erg lastig om alles onder woorden te kunnen brengen. Er is echt geen enkele overeenkomst met het leven dat we in Nederland kennen. Er is niets van wat ik zie waarvan ik me op enige manier kan inleven. Alles is zo’n overtreffende trap van troep en ellende en om dan toch te zien dat mensen dat mooi proberen te maken en gewoon hun leven te leiden. Het is echt niet voor te stellen.

Hieronder heb ik een impressie van de afgelopen dagen.

Oud en vertrouwd

We zijn er weer. Lang geleden, maar het is goed om weer in Kolentsi te zijn. Veel bekenden, maar ook veel veranderd. Dat is toch ook wel het nadeel van de zending, of misschien juist wel van deze organisatie. Veel mensen blijven niet lang op dezelfde plek. Wat de reden ook mag zijn, de locatie is echt een uithoek. Inter culturele samenwerking is vaak een grote uitdaging. Ook scholing en kennis is vaak laag bij lokale medewerkers. Dit betekent ook dat projecten die worden opgestart vaak niet worden afgemaakt. Veel van de huizen en gebouwen staan leeg of worden als opslag gebruikt. Te wachten op nieuwe kampen, of nieuwe stellen die hier gezinshuizen willen beginnen.

Het is stil hier, heel stil. Op het hele terrein is behalve de rescue shelter alles leeg. Gek om te zien zo. Na het vertrek van de Kelly familie zijn er wel nieuwe mensen gekomen, maar voorlopig alleen in het weekend.

Ik vermaak me aardig hier. De kinderen zijn erg gezellig en praten non-stop over van alles. Tenminste, dat denk ik. Ik versta er weinig van. ☺️

Gisteren ben ik aangekomen en al een aantal vrienden kunnen spreken. Vandaag zijn we gestart met het klaarmaken van schoolspullen voor de kinderen. Het valt me op dat er weinig plannen zijn en alles vrij chaotisch en ad-hoc georganiseerd wordt. Morgen gaan we zoals het er nu naar uit ziet één van de routes rijden. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn.

Lang verwacht

Hallo allemaal!

Op het moment dat ik dit aan het typen ben zit ik in het vliegtuig boven Berlijn en vliegen we met ruim 900 km/h naar het oosten. Ruim twee jaar is het geleden dat ik deze vlucht heb mogen maken en het voelt nog behoorlijk onwerkelijk. 8 dagen zal ik in Oekraïne zijn. Korter dan ooit tevoren en geen idee wat me te wachten staat. Ik zit hier dan ook met zeer dubbele gevoelens. In de eerste plaats vooral opgewonden en dankbaar dat ik weer naar Oekraïne mag. Dat ik de mensen en kinderen daar mag dienen door mijn aanwezigheid. Anderzijds ook erg nieuwsgierig naar het onderliggende doel van deze reis. Ik ben er maar heel kort en hoop ondanks die korte tijd toch echt een bijdrage te kunnen leveren daar. Misschien niet eens door de dingen die ik doe, maar wellicht juist door mijn aanwezigheid.

Wat ook totaal anders is, is dat ik helemaal alleen in het vliegtuig zit. Wel tussen zo’n 180 andere mensen, maar uiteindelijk ben ik de enige met Kolentsi als bestemming. Vreemd en onwennig en ook heel benieuwd hoe dat zal zijn.

Veel dingen zijn dus onzeker en ook de organisatie hangt toch veelal van mijzelf af. Zojuist in de rij op het vliegveld nog een taxi geregeld die mij op het vliegveld zal ophalen. Dan wacht mij de reis van twee uur naar Kolentsi en gaan we zien wat komende week mij brengt. Het plan is om de komende week de Rescue Shelter te ondersteunen en daarnaast ritten te maken naar de dorpen om daar ‘school supplies’ te distribueren onder de kinderen in de omgeving. De scholen beginnen ook binnenkort in Oekraïne weer en alle kinderen hebben nood aan spullen als rugzakken, schriften, pennen, potloden, enzovoorts. Vanuit Jeremiah’s Hope worden deze verspreid onder de kinderen binnen het Sasha project. De Rescue Shelter is een huis op het terrein waarin (tijdelijk, wat kan oplopen tot soms twee jaar) kinderen worden opgevangen die uit huis geplaatst zijn, wachten op adoptie of om een andere reden geen thuis hebben. Binnen de Rescue Shelter zijn er normaal huis-moeders of een echtpaar die de boel runnen. Ter ondersteuning van het huis worden de kinderen regelmatig meegenomen voor ontspannende activiteiten zoals zwemmen of naar de dierentuin.

Dit is het plan, maar zoals dat zo vaak gaat. Hoe het er uiteindelijk uit gaat zien zou zomaar weer compleet anders kunnen zijn. Samen met Xander (uitvoerend coördinator van Jeremiah’s Hope in Oekraïne) zal ik samenwerken komende week om hier zo goed mogelijk invulling aan te geven. Ik ben benieuwd wat ik aan ga treffen. Hoeveel vrienden en bekenden ik weer ga tegenkomen. Of ik de taal nog een beetje spreek. Ik vrees dat na ruim twee jaar dat ook behoorlijk roestig is geworden. We gaan het zien.

Inmiddels vliegen we in de buurt van Warschau is de richting van de Oekraïense grens. Nog een uur en dan zullen we de landing gaan inzetten.

Bedankt voor alle steun en support en ik ga mijn uiterste best doen om regelmatig een update te plaatsen, zodat ik jullie hierin kan meenemen.

Dankpunten

Allereerst voor de achterban. Ik ervaar echt steun van gebed en de leuke berichten van de achterban in Nederland. Zonder deze support zou het niet mogelijk zijn.

Uiteraard ook financieel. Zeker nu in deze tijden zijn bijvoorbeeld de vliegtickets en dergelijke er niet goedkoper op geworden. Daarnaast gaat al het extra geld direct naar het Sasha project.

De mogelijkheid dat alles goed past, dat ik nu de mogelijkheid heb om in het vliegtuig te zitten. Alles paste precies qua vakantie, covid regels en quarantaine.

Ook met Lianne en de kinderen thuis. Lianne moet gewoon werken, waardoor de kinderen vier dagen bij mijn ouders zullen zitten. Ook dat past gelukkig allemaal precies.

Gebedspunten

Ik vind het erg spannend wat ik moet verwachten en waar ik mijn bediening kan inzetten. Ik hoop dat ik zal inzien waar ik een bijdrage kan leveren en dat ik deze kansen ook zal kunnen grijpen. Wellicht stel ik mij er te veel van voor en ik slechts mijn aanwezigheid voldoende, maar ik heb heel erg de druk om de spaarzame dagen dat ik er ben zo efficiënt mogelijk in te zetten om een zo groot mogelijk hulp voor het team daar te kunnen zijn en een goede impact te kunnen leveren.

De reis naar Oekraïne en de reis weer terug. Ik ben inmiddels onderweg, maar ook de rit in de taxi en de vlucht terug zijn uiteraard spannend. Een taxi rit klinkt niet heel spannend, maar het verkeer in Oekraïne is toch iets heel anders dan we hier in Nederland gewend zijn.

Het team in Oekraïne staat onder grote druk om te presteren. Veel dingen zijn niet mogelijk en staan on-hold. Er is weinig support van teams uit het buitenland, dus de werkdruk is alleen maar hoger geworden de afgelopen jaren. Ik ben benieuwd wat ik ga aantreffen en wil dan ook gebed vragen voor de mensen die dagelijks werken voor Jeremiah’s hope in Oekraïne.

Tenslotte voor de Kelly familie. Vijftien jaar hebben zij gediend in Oekraïne. Twee maanden geleden zijn ze, met inmiddels vijf kinderen, teruggekeerd naar de VS. Ze zullen vanuit daar hun werk voortzetten, maar dit keer in een totaal andere locatie, die inmiddels ook niet meer als thuis voelt. Zeker voor hun Oekraïense kinderen een enorme cultuurschok, maar inmiddels ook voor hunzelf en hun eigen kinderen natuurlijk. Heel heftig om je thuis te moeten verlaten dat je jarenlang hebt opgebouwd en een nieuw thuis te moeten creëren. Graag ook gebed voor deze familie.

We mogen weer

Yes! Eindelijk is het zo ver! Ik, Peter, heb een ticket gekocht naar Oekraïne!

Zo gaaf om eindelijk weer die kant op te mogen gaan.

ik heb nog geen idee wat me te wachten staat, naar we gaan het beleven. Ik zal regelmatig updates plaatsen en versturen via dit kanaal.

En mocht je nog mee willen, het kan!

Herinneringen

Deze foto verscheen deze week in de herinneringen op mijn telefoon.

Vandaag over drie weken waren we weer voor het eerst wakker geworden in Oekraïne. Ware het niet dat we dit jaar (voorlopig?) niet kunnen gaan. Tot het laatste moment hebben we hoop gehouden dat er toch nog een mogelijkheid zou ontstaan, maar helaas dat mocht niet zo zijn.

Sinds een week is het vliegverkeer naar Oekraïne weer op gang gekomen na maanden van grote lockdown, maar voor ons vanuit de EU is er nog geen mogelijkheid om van toegevoegde waarde te kunnen zijn daar. Zouden we nu toch besluiten te vertrekken dan komen we in een quarantaine situatie van minimaal twee weken, waardoor we niets zouden kunnen betekenen voor de kinderen.

Ruim een maand geleden werd al bekend dat alle kinderkampen niet door zouden gaan. Alle Amerikaanse groepen hadden sowieso al afgezegd en of we vanuit Nederland zouden kunnen gaan was ook erg onzeker. Inmiddels is dat dus een zekerheid geworden door de aanhoudende crisis.

In Oekraïne zijn de regels een heel stuk strenger dan in Nederland. Er is een verplichte app die iedereen moet hebben die naar buiten gaat. Daarnaast zijn er gebieden met verplichte quarantaine. Dat houdt in dat je een maximum afstand van je huis mag zijn en alleen voor bijvoorbeeld boodschappen en andere noodzakelijke dingen.

In Kolentsi (het dorpje waar we altijd heen gaan) is het erg rustig op dit moment. Scholen zijn dicht en ook daar is een lange periode van verplichte quarantaine geweest. In de tussentijd proberen ze het beste er van te maken.

Waar we in Nederland nu al een tijd over de piek heen zijn zit Oekraïne daar nog lang niet. Het ging een tijdje goed met een complete lockdown, maar sinds dat versoepeld is, gaat het snel de verkeerde kant op. Voorlopig ziet het er niet naar uit dat dat snel weer gaat verbeteren.

Zoals gezegd, voorlopig zit het er niet in dat we naar Oekraïne kunnen gaan om daar ter plaatse te helpen. Toch betekend dat niet dat we helemaal niets kunnen doen. We willen iedereen vragen om Oekraïne en het team van Jeremiah’s Hope in jullie gebeden mee te nemen. We mogen dan ver weg wonen, door God zijn we verbonden met elkaar.
Nu de kampen niet doorgaan betekend dat ook een heel stuk minder inkomsten vanuit giften. Daarom willen we een oproep doen om ondanks dat we deze zomer niet die kant op gaan, om toch een gift over te maken, die wij dan naar Oekraïne kunnen sturen.

Dit kan door geld over te maken naar de Vrije Baptistengemeente Emmeloord
IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73
o.v.v. Oekrainereis

Deze zomer gaan we niet naar Oekraïne, maar wellicht dat er later dit jaar toch nog mogelijkheden komen om te dienen in Oekraïne. Ieder jaar zijn er ook in de winter en het voorjaar verschillende kampen. Mochten daarvoor mogelijkheden zijn en zou je mee willen, dan houden we jullie uiteraard op de hoogte!

Heel veel dank voor alle steun die we ieder jaar mogen ontvangen.
Gods zegen!

Een nieuw jaar

Het jaar zit er bijna weer op. We zitten in een tijd van terugkijken, maar ik zou heel graag vooruit willen kijken. Voor de elfde keer op rij mogen we ons weer dienstbaar maken in Oekraïne met een groep mensen uit Nederland. Voorheen zou ik hebben geschreven een groep ‘jongeren’, maar ook steeds meer krijgen we vragen van volwassenen of ze ook mee mogen. En uiteraard, iedereen is welkom om met ons mee te gaan!

Dat is ook gelijk de oproep van dit bericht: Ga met ons mee!
Voor mijzelf zal het de tiende keer zijn dat ik in het vliegtuig stap naar Oekraïne. Jaar op jaar heb ik mogen zien wat voor verandering een kleine groep mensen kan brengen in de regio van een land. Kinderen heb ik zien opgroeien en Jezus leren kennen. Veel kinderen hebben een keuze gemaakt voor God en zich laten dopen. Juist voor deze kinderen wil ik jaar op jaar terug komen om door wie ik ben iets van God te laten zien in dit land.

Ga met ons mee!!

Heeft u, heb jij ook het verlangen om iets van Jezus uit te delen aan anderen? Vind jij het leuk om Bijbelverhalen voor te bereiden? Vind je het leuk om te zwemmen? Vind je het leuk om te knutselen? Vind je het leuk om te sporten? Vind je het leuk om er gewoon te zijn voor kinderen?

Al is het maar één van deze, ga met ons mee en je zal een onvergetelijke tijd beleven, samen met ons in Oekraïne.
We zien uit naar een bijzondere tijd, waarin God weer zal laten zien wie hij is en dat hij uitziet, ook naar mensen en kinderen met wie het niet altijd goed gaat.

Wat gegevens voor komend jaar:
Reisdata:
17 t/m 27 juli (of t/m 3 augustus)

Alternatieve mogelijkheden:
12 t/m 22 juni (of t/m 29 juni)
24 juni t/m 3 juli (naaikamp)
En tenslotte, stel je heb echt de hele zomer niets te doen en je wil je graag inzetten voor God, dat kan ook als intern. Je zit dan 2,5 maand in Oekraïne en helpt daar als medewerker mee in het directe werk voor de omgeving van Kolentsi. Ook voor een sociale studie is dit een uitgelezen kans om je geloof een stem te geven in jouw opleiding.

God’s zegen is op Oekraïne

Dit is weer de eerste update sinds we afgelopen zomer in Oekraïne zijn geweest. Graag zouden we nog wat willen delen over de gebeurtenissen van afgelopen half jaar.

Zoals de meesten inmiddels wel weten (en anders vanaf nu) heeft Jeremiah’s Hope veel verschillende projecten. Eén daarvan is HopeFarms, waar afgelopen jaar een nieuw kalf geboren is.

De kinderen van de rescue shelter zijn met de hele groep op excursie geweest naar de nabijgelegen dierentuin.

Over de rescue shelter gesproken. Voor de mensen die het nog niet weten, in de shelter worden kinderen opgevangen die per direct uit huis geplaatst worden. Dit is altijd vanwege een levensbedreigende thuis situatie. In de shelter kunnen deze kinderen tijdelijk (in principe maximaal 6 maanden) worden opgevangen. Hier blijven ze tot ze terug naar huis kunnen of, als dat niet kan, tot ze door een nieuwe familie geadopteerd worden. De rescue shelter is nog op zoek naar nieuwe donateurs. Mocht u hier aan willen bijdragen, neem dan contact met ons op.

Nog een project gerund door Jeremiah’s Hope is een aantal pleeggezinnen in het dorp, waar weeskinderen worden opgevangen. Misha en Alyona wonen hier inmiddels zo’n 2,5 jaar, na een jaar in de rescue shelter te hebben gewoond. Een paar maanden terug is Misha verhuisd naar Kiev, waar hij nu in een dormitory woont van de universiteit. Wilt u bidden voor zijn toekomst? We hopen dat hij de juiste mensen om zich heen mag vinden en Jezus zal mogen blijven zoeken in zijn tijd op de universiteit.

Dankzij alle giften die Jeremiah’s Hope jaarlijks binnen krijgt kunnen veel spullen gekocht worden voor kinderen in het Sasha project. Vaak zijn dit voedsel, kleren en spullen voor school. Zeer noodzakelijke spullen dus.

Buiten de kampen om worden er voor tienermeiden ook weekenden georganiseerd om te leren over God. Om te leren voor zichzelf op te komen en te groeien in geloof in God en in elkaar.

Naast hele leuke dingen gebeuren er ook af en toe heel vervelende dingen.
Onlangs is er meerdere keren ingebroken op het terrein. Behoorlijk wat apparatuur, zoals wasmachines zijn gestolen, maar ook persoonlijke eigendommen van Andrew en Jenny verdwijnen met enige regelmaat.
Drie maanden geleden was er een inspectie van de overheid in de rescue shelter. Het oordeel was niet mals. Als er geen grondige aanpassingen gedaan zouden worden moesten ze misschien wel sluiten. In het gebouw zelf zijn inmiddels aanpassingen gedaan en verschillende extra mensen zijn aangenomen (een medisch professional, psycholoog en iemand voor de administratie), allemaal op aandringen van de overheid. Voorlopig is dit afdoende, maar het is altijd nog de vraag wat er de volgende keer weer aan schort als ze komen controleren. We vragen dan ook om gebed voor beide zorgelijke situaties.

Vooruitblik op 2020

We zijn ontzettend bemoedigd afgelopen tijd door alle reacties die we hebben gehad. Allereerst zijn er al veel mensen en vooral jongeren die zich al hebben aangemeld voor de reis van komend jaar. Daarnaast worden we nu dit jaar gesteund door onze eigen gemeente, de Vrije baptisten gemeente in Emmeloord. Erg tof om te zien hoe jongeren bij ons worden aangemoedigd om een stap in geloof te zetten en mee te gaan op missie naar het buitenland. Daar zijn wij dus met de Oekraïne Reis onderdeel van, maar daarnaast kunnen jongeren ook mee met OM naar Moldavië of mee naar Teenstreet in Duitsland.

We hopen en bidden dat veel jongeren deze stap willen nemen en voor God willen gaan komende zomer.

Ben jij jong, of niet zo jong en wil je graag met ons mee? Stuur dan even een mailtje, of spreek ons aan in de kerk. Heel veel bedankt voor alle steun die we altijd krijgen en alvast gezegende kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Het zit er op

Goedenavond allemaal!

Dit zal voorlopig weer de laatste blog zijn. Morgen komt ook Tessa weer naar huis en zit het er voor dit jaar voorlopig weer op. Vandaag hebben we weer veel mensen gesproken over onze reis. Erg bemoedigend om zoveel positieve en opbouwende reacties te krijgen.

Wij zijn klaar met onze reis, maar dit betekend uiteraard niet dat het werk in Oekraïne er ook op zit. Daar werkt het lokale team nog elke dag door met de teams en kinderen die op het kamp geweest zijn. Al deze kinderen zijn onderdeel van het ‘Sasha project’, wat inhoudt dat ze maandelijks bezocht worden. Dat ze dag- en nacht bij Jeremiah’s Hope kunnen aankloppen bij problemen en ook dat de kinderbescherming nauw betrokken is. Het is dus niet zo dat we nu één (of twee) week geweest zijn en dat het daar op houdt, de kampweek was slechts een kleine schakel in een groot geheel.

Voor ons is het nu op naar volgend jaar. Eind dit jaar beginnen de voorbereidingen weer en kunnen we ons weer opmaken voor onze 2020 reis. Mocht jij nu ook enthousiast geworden zijn, of ken jij mensen die het ook gaaf zouden vinden om eens met ons mee te gaan naar Oekraïne, laat het ons dan weten. We nemen jullie graag mee op avontuur.

We zijn erg benieuwd wat voor plannen God voor volgend jaar heeft. Andrew Kelly van Jeremiah’s Hope heeft al gezegd dat hij hoopt dat we volgend jaar met een nog grotere groep kunnen komen. De Nederlanders staan daar bekend als harde werkers en doorzetters en die kunnen ze daar goed gebruiken. Voor de grap (dat hoop ik tenminste) zei hij dat hij hoopte op een groep van 20 mensen volgend jaar!! Al zou het natuurlijk fantastisch zijn als we dat mogelijk kunnen maken. Tegelijkertijd hebben we ook contact gehad met een andere organisatie die ook kampen organiseert voor weeskinderen in een andere regio in Oekraïne. Ook zij zijn zeer geïnteresseerd in een missionair team vanuit Nederland dat zich in Oekraïne wil inzetten voor jongeren daar. We hebben nog geen idee wat God’s plannen hiermee zijn en hoe hij ons wil leiden. Graag willen we jullie vragen om dit ook mee te nemen in jullie gebed, zodat hier de komende tijd ook duidelijkheid over zal mogen komen.

Het Amerikaanse klusteam van dit jaar.

Nogmaals, vind jij het leuk om dingen te organiseren voor kinderen en tieners, of ben je juist goed in het poetsen van WC’s, organiseren van sport en spel, klussen, of wat dan ook. Dit jaar was er een team vanuit Amerika dat alle daken van de kamp gebouwen heeft vervangen en een ander team dat alle badkamers heeft vernieuwd. Ook daar kan jaarlijks veel hulp bij gebruikt worden. We nemen je graag mee op reis! Tot nu toe zijn we voornamelijk in de zomer weg geweest, maar ook in het voorjaar, najaar en in de winter worden er acties en kampen georganiseerd. In het najaar is er bijvoorbeeld altijd een week waar tienermeiden wordt geleerd om te naaien, kleding te repareren en leuke dingen te maken.

Tessa bij ‘Girls Time’

Nog een gebedspunt is Tessa. Zij komt morgen weer naar huis en we bidden haar een veilige voorspoedige reis toe. Morgenochtend wordt ze met de taxi naar het vliegveld gebracht en rond 16 uur zal ze aankomen in Amsterdam. Tessa heeft eerder al wat gedeeld en hierbij het laatste deel van haar tweede week in Oekraïne.

Heyy allemaal!

Door alle drukte en het slechte bereik heb ik geen tijd gehad om te schrijven daarom doe ik het allemaal nu😇

De dagen waren warm en wij hadden veel fun met de kinderen. De bijbelklas van Roxanne over liefde was super leerzaam voor de kinderen. Bij crafts hebben wij super gave dingen gemaakt met de kinderen zoals tassen en t-shirts. Met sport deden wij allerlei spellen van voetbal tot frisbeeën. Ook hadden wij jongens en meiden tijd. Bij meiden tijd hebben wij gepraat over kleding, seks en hun interesses. Dat was een moeilijk moment voor hun omdat deze meiden nog best jong waren en nog helemaal niet bezig waren met jongens en zo. Ook hadden we roaps wat zoals altijd super gaaf is! ’s Avonds keken we of een film of deden wij een spel😇 deze week gingen de kinderen op vrijdag al naar huis en was er helaas geen avond spel en kampvuur. Het afscheid was niet zo leuk zoals altijd en 1 jongen moest huilen. Nadat de kinderen weg waren zijn wij gaan schoonmaken en gaan slapen. Vandaag (zaterdag) zijn wij naar kiev geweest en hebben wij rond gelopen. We hebben verschillende gebouwen en kerken bekeken. Het was een warme maar leuke dag!

In deze 2 weken heb ik veel van Gods liefde mogen zien. Ik heb de kinderen mogen zien genieten en hun een mooie tijd kunnen geven. Ik hoop dat al deze kinderen meer van God mogen weten en een veilige thuis situatie mogen hebben. Bidden julie met mij mee?
– Tessa

We sluiten af met onze dankpunten.

Er is na zo’n reis zo ontzettend veel om voor te danken dat deze lijst lang niet alles omvat, maar het geeft een idee wat we gedaan en meegemaakt hebben.

  • De kinderen
    Het is zo’n zegen om elk jaar weer te zien hoe de kinderen gegroeid zijn, zowel fysiek als geestelijk. Ieder jaar weer wordt het makkelijker om contact met de kinderen te krijgen.
  • Het team van Jeremiah’s Hope.
    Wij zijn weer naar huis, maar het team daar blijft achter om zich weer een jaar lang volledig in te zetten voor deze regio en deze kinderen. Echt zo’n zegen voor Oekraïne.
  • Natik
    Zo’n acht jaar geleden heb ik Natik (Natanaël) leren kennen. Vorige week heeft hij zich op grond van zijn geloof in Jezus laten dopen. Wat een zegen!
  • Het weer
    Lang leek het er op dat de weken, net als vorig jaar, redelijk in het water zouden vallen. God heeft ons zo gezegend met mooi weer. Slechts één dag hebben we regen gehad, alle overige dagen was het fantastisch weer.
  • Het team vanuit Nederland
    Echt ontzettend trots ben ik op het team dat we dit jaar hadden vanuit Nederland. Zo gemotiveerd, gepassioneerd en vol inzet. Echt een compliment waard
  • Onze achterban vanuit Nederland
    Iedereen die betrokken is geweest door gebed, lieve berichtjes en financiële steun, echt ontzettend bedankt. Zonder deze achterban kunnen we dit niet realiseren.