De zonnebloem, vaak het symbool van vrolijkheid en blijdschap, maar ook kenmerkend voor Oekraïne. Dit hebben wij deze zomer weer geprobeerd te combineren door wat vrolijkheid en blijdschap te brengen aan de kinderen van Oekraïne.

Velen van jullie hebben ons en het werk van Jeremiah’s Hope enkele maanden terug gesteund door het kopen van zonnebloemzaadjes. Als het goed is zijn deze gezaaid en groeien er inmiddels al enkele flinke zonnebloemen.

Uiteraard is er aan deze actie ook een prijs verbonden en daarom zijn we op zoek naar de winnaar. Heb jij meegedaan met de actie en inmiddels een paar mooie zonnebloemen groeien, stuur dan binnen twee weken een mailtje met de lengte van de bloemen en een foto naar: peter@oekrainereis.nl

De winnaar maken we binnenkort bekend!

En toen was de kampweek weer voorbij. We hebben veel meegemaakt en de komende dagen zullen we daar ook nog meer over delen.

Afgelopen zaterdagochtend zijn alle kinderen weer naar hun eigen huis en dorpen vertrokken. Terug naar situaties waar wij ze eigenlijk het liefst zo ver mogelijk vandaan willen houden. Er is nog zat ruimte in onze koffers.. Daar passen er echt nog wel een paar in. Maar helaas, de realiteit is dat we ze terug sturen naar situaties die wij onze ergste vijanden soms nog niet zouden wensen. Erg moeilijk, vooral ook omdat wij het eigenlijk allemaal zo goed hebben. Busje voor busje vertrekken ze weer, richting hun ouders en familie. We hopen dat we deze week zaadjes geplant mogen hebben die op verschillende plekken in goede aarde mogen vallen. Tot het laatste busje de hoek om rijdt en het helemaal stil wordt op het terrein. Na dagen van geschreeuw, gelach en gehuil is het stil. Iedereen is naar huis. Toch? Of.. Wie loopt daar eigenlijk? Waarom is zij nog niet naar huis?

Zo, zeg ik u, heerst er ook vreugde onder de engelen van God…

Marina was achtergebleven en met een wel heel goede reden. Vorig jaar had zij al veel interesse getoond in God en wilde zij heel graag mee naar de kerk. Ze woont in een dorpje, met de bus, een uur rijden verderop. En deze bus rijd maar ééns in de twee uur. Marina wilde zo graag naar de kerk dat zij om 8 uur ’s ochtends al voor de deur stond, terwijl de kerk pas om 10 uur begon. En dan klagen wij soms al als de kerk misschien vijf minuten ’te lang’ duurt.

Afgelopen week had Marina aangegeven dat ze in God geloofde en haar leven aan Jezus wilde geven. Nadat alle kinderen naar huis gestuurd waren die ochtend zijn we met het hele team en met Marina naar het meer een stukje verderop gegaan. Hier hebben we Marina naar haar getuigenis mogen dopen. Nadat Marina uit het water kwam en het team haar wilde feliciteren met haar keuze was ze ons allemaal te snel af. Ze rende zo snel ze kon naar ons allemaal toe om ons een knuffel te geven, terwijl ze uitroep: “Hallo mijn broeder” of “Hallo mij zuster”. Wat een zegen om deze vreugde met haar te kunnen delen. We prijzen God voor haar keuze!

Of je nu thuis op de bankt zit, of ter plekke rond loopt op het kamp, je kan je eigenlijk niet voorstellen uit wat voor situatie de kinderen hier vandaan komen. We horen af en toe flarden van verhalen, wat hun situatie is, wat ze in hun vaak erg korte leven allemaal al hebben meegemaakt. We horen verhalen over verwaarlozing, geweld, verkrachting en zelfs het overlijden van naaste familieleden door verwaarlozing, geweld of ongevallen. Te gek voor woorden eigenlijk. We kunnen het niet begrijpen. We kunnen het niet pakken. Het is zo’n totaal andere wereld als waar wij vandaan komen en op dit moment toch zo dichtbij.

De kinderen hier zijn over het algemeen erg vrolijk. Ze doen lekker mee met de activiteiten, maar ergens weet je dat veel kinderen vreselijke dingen meegemaakt hebben. Daarom heeft Pascal voor vandaag wat dingen opgeschreven over enkele kinderen die gekomen zijn vanuit een opvangtehuis. Het zijn één jongen en drie meisjes. Drie van de vier kinderen zijn heel druk en enthousiast, maar kunnen soms stiekem ook nog wel erg vervelend zijn. Echter, de oudste (meisje) is erg stil. Ze zegt niet zo veel, zit stil in een hoekje en meedoen aan de activiteiten is er al helemaal niet bij. Ook met de rest van de groep is er heel weinig interactie. Alle kinderen komen uit een gezin uit de buurt, maar zijn uit huis geplaatst omdat de situatie thuis verschrikkelijk was. Het oudste meisje werd misbruikt door haar vader. Zij koos ervoor om haar broertje en zusjes te beschermen door haar vader zijn gang te laten gaan. Ze kreeg de keuze of zij, of andere zusjes van haar zouden misbruikt worden. Het is heel fijn dat ze nu in een veilige situatie zijn, maar het is heel erg dat dit bij veel van deze gezinnen de ‘normale´ gang van zaken is. Dit is een van de redenen waarom we persoonlijke gesprekken met de oudere jongens en meisjes hebben. We komen graag met hen in contact en spreken dan over ´volwassen´ onderwerpen. We willen graag weten wat er in hun omgaat en waar zij mee zitten, maar vooral ook iets doorgeven, zodat, zoals in het verhaal over Ira te lezen was, we een bijdrage kunnen leveren aan het doorbreken van de vicieuze cirkel waar deze kinderen en deze maatschappij in zit. Als er niemand opstaat om hier iets aan te doen zal dit van generatie op generatie doorgegeven worden. Wij hopen enorm dat wij een kleine druppel in de emmer mogen zijn om dit patroon te doorbreken.

Heel erg bedankt voor alle lieve en leuke berichtjes die jullie de afgelopen dagen op de website geplaatst hebben. Dit steunt ons enorm. Bedankt voor alle bemoedigingen en ten slotte wil ik iedereen nog aanmoedigen om voor ons te blijven bidden.

Vandaag was een hele leuke en interessante dag! De kinderen beginnen steeds opener te worden en krijgen het zichtbaar meer naar hun zin. Elke dag na het middageten hebben de oudere jongens en meisjes gesprekken over volwassen worden. Bij de jongens begonnen we gisteren met persoonlijke hygiëne. We hebben een pakket gemaakt met deo, douchegel en een washandje. De jongens waren er zo blij mee dat ze het gelijk hebben gebruikt. Omdat ze thuis vaak niet deze dingen kunnen kopen hebben we ze uitgelegd dat het belangrijk is om 1 of 2 keer per dag te wassen al is het maar met water. Vandaag hebben we ze zelf vragen laten stellen en we kwamen al gauw op het onderwerp relaties. Zoals ze dat graag willen zien tussen man en vrouw. Omdat we vandaag niet veel tijd hadden, hebben we er niet veel over kunnen praten dus gaan we morgen verder. Zouden jullie willen bidden voor de kinderen dat kun hart geopend mag worden?

Vandaag (donderdag ochtend) zijn Andrew en Jenny Kelly onderweg naar Slavyansk in het oosten van Oekraïne. Ze zijn hier voor een “onofficiële” bijeenkomst waar ze verder niet te veel over kunnen vertellen. Wel vragen ze hier gebed voor.

Zoals iedere avond, was er gisterenavond weer een getuigenissen avond rond het kampvuur. Alle kinderen vanaf 12 jaar zijn hierbij aanwezig en er wordt gezongen en iedere avond geeft iemand een getuigenis. Gisterenavond heeft Ira haar getuigenis gegeven. Martine vertelt hierover:

Vanavond gaf Ira haar getuigenis, 1 van de leiders. Ik heb Ira en haar gezin 5 jaar geleden ontmoet. Toen ik in Oekraïne woonde, waren zij het enige gezin dat ik kende waarin de ouders niet gescheiden waren en waar niemand verslaafd was aan alcohol. Ira vertelde dat zij is opgegroeid in een Russisch militair gezin. Haar vader kwam uit Rusland en zat in het leger. Dit hield in dat zij heel vaak moesten verhuizen waardoor Ira op 7 verschillende scholen heeft gezeten. Steeds was ze weer de nieuwe in de klas. Daarnaast hield dit in dat haar ouders erg veel dronken. Zij en haar broertje werden veel geslagen, maar Vooral zij omdat ze de oudste was. Toen ze 11 jaar oud was, gingen haar ouders scheiden. Haar vader ging terug naar Rusland en ze heeft sindsdien niets meer van hem gehoord. Met haar moeder ging ze in Kiev wonen. Nog steeds werd ze veel geslagen door haar moeder. Toen Ira 14 was, wilde ze zelfmoord plegen. Ze wilde uit het raam springen. Maar ze woonde op de 4e verdieping en ze was bang dat ze het zou overleven. Daarom deed ze het niet. Toen ze 16 was, ging ze naar een christelijk kamp. Haar tante had gezorgd dat ze daar heen kon. Toen ze daar was, zag ze dat iedereen daar heel veel liefde had voor elkaar. Ze vroeg aan iemand: hoe kunnen jullie zoveel van elkaar houden? Het meisje vertelde over God en dat ze samen konden bidden om God in haar hart te vragen. Dat deden ze samen. Op dat moment voelde ze niks maar ze kwam erachter hoeveel God van haar houdt. En dat God haar heeft beschermd van een leven met dronkenschap, roken, en drugs. Nu is Ira getrouwd en heeft 2 zoons. Haar man is voorganger in een gemeente en haar oudste zoon heeft zich vorig jaar laten dopen.

Groetjes, Martine

Drie jaar geleden alweer vond in het oosten van Oekraïne de ramp plaats met de MH 17. We waren net een maand terug uit Oekraïne, waar we de gebeurtenissen van de oorlog van dichtbij hadden meegemaakt. Deze oorlog had nu ook een deel van Nederland direct geraakt. Een week later vertrokken we alweer richting Oekraïne. Ondanks de oorlog ging het werk in Oekraïne gewoon door.

Drie jaar geleden. Sommigen waren het misschien alweer een beetje vergeten, maar in Oekraïne woed nog steeds een oorlog. Dagelijks komen er militairen en burgers om in een strijd tussen twee broers die op hetzelfde stukje land willen wonen. Bid alstublieft voor een oplossing in dit conflict en voor de veiligheid van de bevolking.

Vandaag was de eerste dag van het kamp. Vanmorgen zijn met verschillende busjes alle 45 kinderen aangekomen. Het is een lekker grote groep met fantastische kinderen.. Direct na aankomst begon de luizen controle. Uiteraard ons favoriete onderdeel van de week! 🙂 Hier waren we tot ongeveer half twee zoet mee.

Na de lunch, boekweit met salade en soep, werden alle kinderen ingedeeld voor hun slaapplek. De meiden boven in het gebouw in de slaapzalen, de jongens met 6 tot 8 kinderen in een cabin. (Deze huisjes met 4 stapelbedden staan verspreid over het kampterrein.)

Nadat alle kinderen hun bed opgemaakt hadden zijn we met het programma gestart. Alle kinderen zijn hierbij opgedeeld in 3 groepen, waarvan wij de groepsleiders zijn, en daarmee blijf je de rest van de week alle activiteiten doen. Zoals iedere dag is dat ‘Bible’, waar bij door verhalen en opdrachten een Bijbelverhaal verteld wordt. ‘Sport’, wat redelijk voor zich spreekt en ‘Crafts’, waarbij alle kinderen een Tshirt gemaakt hebben in de kleur van hun groep.

Na het avond hebben we nog een spel gedaan, wat voornamelijk bestond uit héél veel rennen. Ik denk dat de kids vannacht goed zullen slapen en anders wij wel..

Toen was het bedtijd voor de jongere kinderen. Voor de ouderen was er nog het dagelijkse kampvuur. Hier zingen we liederen en geeft er elke avond één iemand van de leiding een getuigenis. We hopen dat we de kinderen hiermee kunnen opbouwen en een voorbeeld voor hen kunnen zijn.

Vandaag, zondag, weer een rustige dag gehad. Het team van leiding is inmiddels compleet met in totaal 17 personen. Dit is wel nodig, want we verwachten een record aan kinderen van 51 morgenochtend. Dit houdt in dat een groot deel van de ochtend in het teken zal staan van de jaarlijkse luizen controle.

Vandaag hebben we met de hele groep een kerkdienst gehouden op het terrein. We hebben veel gezongen en uit de bijbel gelezen. Het was fijn om dit als groep met elkaar te kunnen doen deze zondag. Zo ver van huis, maar toch verboden met elkaar door één God.

In de loop van de dag hebben we alle plannen voor de komende week nog doorgesproken. We zien uit naar de plannen die God heeft voor deze kinderen.

Morgenochtend zullen de busjes vertrekken om de kinderen op de afgesproken plekken op te halen. Dit is vaak nog spannend, omdat het vaak voorkomt dat kinderen niet op de afgesproken plek staan, of dat er juist extra broertjes / zusjes of neefjes en nichtjes meegestuurd worden. Het is altijd jammer om te zien als er aan het eind van de dag nog een aantal namen op de lijst staan waar geen kruisje achter staat. Je vraagt je dan soms wel af, wat zou er zijn, waar zouden ze slapen.

We willen jullie vragen om gebed voor de komende dagen. Voor ons als leiding, om de kinderen te mogen begrijpen en goed voor hen te zorgen, maar ook juist voor de kinderen. Dat ze zich veilig mogen voelen en geliefd door ons een bovendien ook door God. Op dit terrein zijn ze veilig, mogen ze even kind zijn, plezier hebben, blij zijn, ook al hebben veel van hen die emotie nog niet vaak gevoeld.

Vandaag was een rustige dag. Vanochtend hebben we besproken wie welke taken krijgt de komende week. Alle Nederlanders zullen groepsleiders worden. Dit houdt in dat we met ons groepje kinderen (15 ongeveer) naar de verschillende activiteiten gaan. Daarnaast hebben we nog een paar schoonmaaktaken tijdens de week. Tijdens het kamp zullen we ook regelmatig activiteiten hebben zoals klimmen en van de zipline gaan. Vanmiddag hebben we instructies gekregen over hoe dit allemaal veilig in zijn werk gaat. En natuurlijk mochten we zelf ook even alles uitproberen.

Nog maar een paar dagen en dan mogen we weer vertrekken met een groep jongeren naar Oekraïne!!

Voor een aantal nog onbekend terrein en voor een aantal inmiddels al een ’tweede thuis’. Dit jaar gaan er weer twee mensen voor de eerste keer mee. Ontzettend leuk, maar ook erg spannend uiteraard.

We kijken er ontzettend naar uit om de kinderen een leuke en onbezorgde kampweek te geven. We willen iedereen vragen om de komende dagen voor ons te bidden. Voor de kinderen, dat ze een fijne gezegende tijd mogen hebben en dat ze God zullen mogen ervaren door ons werk heen. Voor ons, dat we tijdens deze intensieve week voldoende energie mogen hebben om voor deze kinderen te kunnen zorgen.

Aankomende vrijdag zullen we om 7 uur ’s ochtends vanaf schiphol vertrekken en rond 5 uur aankomen op het kamp terrein in Kolentsi, Oekraïne.

Dit jaar zullen Liselot en Judith voor het eerst mee gaan en ook Pascal, Martine en Inge gaan dit jaar weer mee.

Schilderijen actie

Dit jaar hebben we naast de Zonnebloem-actie ook nog een schilderijen actie. Wij zijn ontzettend blij dat Rens Jaspers vier schilderijen ter beschikking heeft gesteld om te verkopen. Het geld dat deze schilderijen zullen opleveren komt volledig ten goede aan het Oekraïne project. De schilderijen worden aangeboden op marktplaats: https://link.marktplaats.nl/m1176553648

Ook dit jaar willen we graag weer een team van vrijwilligers naar Oekraïne sturen, maar dat kunnen wij uiteraard niet alleen. We zijn op zoek naar enthousiaste mensen die mee willen helpen met het organiseren van activiteiten tijdens de zomerkampen van Jeremiah’s Hope in Oekraïne.

Dit jaar gaan we van 14 t/m 24 juli 2017.

Jeremiah’s Hope organiseert al tien jaar iedere zomer kinderkampen voor verwaarloosde en mishandelde kinderen in de regio. Dit is hard nodig, omdat deze kinderen het in het dagelijks leven vaak erg zwaar hebben. Om ze even een afleiding te geven van de dagelijkse realiteit organiseren we leuke activiteiten en proberen we de kinderen even geliefd te laten voelen.

Ook buiten de zomer houdt Jeremiah’s Hope uiteraard contact met de kinderen en zorgen ze dat er voldoende te eten is en ze alles krijgen wat ze nodig hebben om naar school te kunnen. In echt levensbedreigende situaties kunnen ze zelfs, samen met jeugdzorg, kinderen uit huis zetten en opnemen in de ‘rescue shelter’ die op het terrein staat.

Wil je met ons mee, of ken je iemand die dit leuk zou vinden om te doen, laat het ons dan weten! Ons steunen kan uiteraard ook door gebed of een financiële bijdrage.

Meer info: Info / Sponsoring
Contact: peter@oekrainereis.nl