Dat is het enige woord dat echt past bij alles wat ik vandaag heb meegemaakt. Zoals gepland hebben we vandaag een dorp bezocht waar kinderen wonen van het Sacha project. Het grootste deel van deze trip bestaat uit rondjes rijden en zoeken naar kinderen. Ze zijn eigenlijk nooit thuis en vaak is het ook maar de vraag waar ’thuis’ op dat moment is. Vader en moeder zijn vaak uit elkaar en ook opa en oma nemen nog wel eens de taken over. Ook gaan familie banden soms dwars door elkaar heen met meerdere vaders en/of moeders.

Het dorp dat we vandaag bezochten daar waren tien kinderen van het project. Zes daarvan hebben we uiteindelijk kunnen vinden. Het was voor mij de eerste keer om echt zelf thuissituaties te kunnen zien. Van enkele huizen heb ik van de buitenkant een foto kunnen maken, maar de dingen die ik daar zag overtroffen iedere verwachting. Ik vind het erg lastig om alles onder woorden te kunnen brengen. Er is echt geen enkele overeenkomst met het leven dat we in Nederland kennen. Er is niets van wat ik zie waarvan ik me op enige manier kan inleven. Alles is zo’n overtreffende trap van troep en ellende en om dan toch te zien dat mensen dat mooi proberen te maken en gewoon hun leven te leiden. Het is echt niet voor te stellen.

Hieronder heb ik een impressie van de afgelopen dagen.