Zeven jaar geleden leerden we Dasha kennen, een super toffe meid van 16 jaar oud. Inmiddels is ze deze week 23 geworden en na al die jaren hebben we nog steeds af en toe contact om haar te bemoedigen. Ze heeft inmiddels gestudeerd in Kiev en heeft, had een goede toekomst voor zich, ondanks alle problemen die er toch ook nog wel steeds waren. Dat we haar leerde kennen komt natuurlijk omdat ze niet een heel fantastische jeugd heeft gehad.

Deze week was ze dus jarig, maar wat zeg je tegen iemand die jarig is tijdens een oorlog? Ik wist het niet en weet het nog steeds eigenlijk niet. Ik heb haar een berichtje gestuurd om haar te bemoedigen. Een berichtje dat tot op de dag van vandaag nog niet gelezen is. Het is inmiddels ruim acht dagen geleden dat haar telefoon voor het laatst online was.

Oorlog

Ik kan het eigenlijk nog steeds niet goed bevatten wat er de afgelopen drie weken allemaal gebeurd is. Van een abstracte dreiging van ‘de Russen’, naar een nietsontziende oorlog die we decennia niet gezien hebben aan de drempel van Europa. We krijgen heel veel vragen hoe het nu gaat in Oekraïne, maar helaas hebben wij ook nog maar weinig antwoorden op dit moment. Heel veel bekenden en vrienden zijn niet bereikbaar. Wel zien we dagelijks de ellende en vernietiging wat ons regelmatig het ergste doet vrezen.

Al dagen zit ik te twijfelen of ik wat moet schrijven en wát dan precies. Wij weten het ook allemaal niet en kunnen vanuit het veilige Nederland iedere vijf minuten de updates vanuit Oekraïne volgen. Het heeft geen zin om al die verhalen hier te delen. Ik deel ook bewust geen foto’s of plaatjes in dit bericht. Iedereen heeft ze al kunnen zien en de ellende die wij in het nieuws en in de krant zien, is maar een zeer kleine fractie van wat er zich in Oekraïne afspeelt.

Het kampterrein waar wij iedere zomer heen gaat ligt ten noorden van Kiev (halverwege Chernobyl), vlak bij het dorp Ivankiv. Dit ligt midden in één van de grote strijdgebieden in Oekraïne. Sinds ruim 8 dagen is daar geen elektriciteit, geen internet, geen water en geen telefoon meer. Het team dat er nog zit, samen met de kinderen uit de Rescue Shelter zitten al bijna drie weken in de schuilkelder. Dagelijks vliegen vliegtuigen en raketten over. Hoe het met alle kinderen is in de dorpen er om heen, we hebben geen idee. Andere teamleden die in omringende steden en dorpen wonen hebben de afgelopen weken pogingen ondernomen om te vluchten en op veiligere plekken te komen. Voor een klein deel is dit gelukt. Er zitten nu vrienden van ons in Hongarije en Polen. Maar veel andere bekenden zitten nog in Oekraïne.

En terwijl ik dit schrijf denk ik ‘nog’, eigenlijk is dat niet het juiste woord. Waar mijn primaire reactie is om daar zo snel mogelijk weg te gaan op zoek naar een veilig heenkomen zie en hoor ik veel vaker juist het tegenovergestelde. Ik zie zo’n liefde voor het land. Zo veel mensen zetten zich in voor de strijd tegen Rusland. Naast dat het doodeng is maakt het me ook wel trots om te zien hoe ze zich inzetten voor hun eigen land, voor hun eigen plek, voor hun eigen trots. En ook de mensen die de grens wel ‘halen’, daar zou je opluchting verwachten. En dat zal er ongetwijfeld ook echt wel zijn, maar nog meer het verdriet dat ze hun land hebben moeten verlaten.

Een goede vriendin zei, ‘Het is alsof mijn hele leven opnieuw begint op dit moment. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik weet niet eens of ik de juiste keuze gemaakt heb.
Eén ding weet ik wel. Ik wil leven in Oekraïne. Ik wil niet voor eeuwig in Europa blijven, ik wil terug naar waar ik vandaan kom.
Maar waar ga ik naar terug? Ik weet het niet meer. Mijn stad, mijn geboorteplaats, bestaat niet meer.
Wanneer ga ik terug? Zodra alle gekkigheid voorbij is.

Ook op onszelf heeft de hele situatie behoorlijke impact. Wat ik al schreef, zo’n beetje iedere vijf minuten (meestal vaker) komt er weer een pushbericht op mijn telefoon binnen. Het ene bericht nog meer ellende dan het andere. En waar oorlog vaak ver weg is, ken ik de plekken op de foto’s maar al te goed. Wegen waar ik zelf over reed, nog maar zes maanden geleden, zijn compleet verwoest, of staan vol met 60-70 kilometer aan Russische militaire voertuigen. Bruggen waar ik over reed zijn ingestort. Dorpen en steden waar ik graag kwam bestaan niet meer. Er zijn geen kapot geschoten huizen. Nee, er ligt werkelijk geen steen meer op de andere. Het is allemaal zo onwerkelijk en alles bij elkaar zo surrealistisch dat het lastig te beseffen is wat er allemaal gebeurt. Ik deel in dit bericht overigens bewust weinig namen en plaatsen, omdat veel vrienden nog in Oekraïne zijn. Je mag er vanuit gaan dat in de meeste plaatsen die je op tv voorbij ziet komen bekenden wonen en in veel gevallen ook nog aanwezig zijn.

Goed nieuws?

Zoals ik hier boven al schreef, een heel aantal vrienden en veel bekenden hebben de grens van Oekraïne overgestoken en zijn nu relatief veilig. Dat wil zeggen, in de meeste gevallen alleen de vrouwen en kinderen.

We horen heel veel verhalen van ellende en paniek, maar door alles heen klinkt ook hoop. Er zijn ook heel veel wonderen gebeurd de afgelopen weken. Mensen en gezinnen die uren en dagen hebben gelopen, tussen de Russische soldaten door naar veiligere plekken. Mensen die honderden, zelfs meer dan 1.000 kilometers hebben afgelegd met de auto door een land dat praktisch zonder benzine zit. Vaders, broers, moeders die dagen lang ‘kwijt’ zijn en toch weer tevoorschijn komen. Dit zijn de lichtpuntjes waar iedereen zich aan probeert vast te klampen.

Wat kunnen we doen?

Dat is de vraag die al weken door mijn hoofd gaat. En ik heb er helaas geen antwoord op.
Wat we nu kunnen doen is bidden. De plekken waar wij altijd heen gaan zijn onbereikbaar, we kunnen er niet heel en al zou het kunnen, dan zou het totaal onverantwoord zijn op dit moment. Aan de grenzen is hulp nodig, maar die wordt al in zeer grote getalen geboden daar. Sterker nog, vaak is de file met hulpverleners enorm.

Het doet me goed om zoveel mensen te zien die bereid zijn om te helpen, die hun huis open stellen, die kleding inzamelen en die geld geven voor Oekraïne. Zelf zijn we op dit moment vooral bezig te bedenken hoe wij ons kunnen inzetten als de oorlog weer voorbij is. Uiteraard is het fantastisch hoeveel iedereen doet op dit moment, maar de taak na de oorlog zal nog vele malen groter zijn.

Zodra de mogelijkheid zich voordoet zullen wij naar Oekraïne gaan om te helpen met de wederopbouw en het uitdelen van hulpgoederen. Vanuit Amerika wordt er al veel voorbereid en ook andere landen sluiten zich hier bij aan. Ook wij willen ons hier graag voor inzetten.

Voor nu is er uiteraard nog niets bekend wat er straks nodig is. Ook de mensen die wij goed kennen zijn pas net de grens over en daarvan is het nog onduidelijk of ze hulp of spullen nodig hebben. De komende dagen zal hier wellicht sporadisch duidelijkheid over komen.

Eén ding is wel duidelijk en dat is dat we graag geld willen inzamelen voor Oekraïne en specifiek voor de projecten en regio’s waar wij zeer nauw bij betrokken zijn. We hebben zelf ook nog een potje met geld dat nog over is van vorige jaren en dat willen we allemaal graag inzetten voor de wederopbouw. Willen jullie hier ook aan bijdragen, dan zouden wij dat uiteraard fantastisch vinden. We willen hiervoor weer hetzelfde rekeningnummer gebruiken als de afgelopen jaren, zodat dit gebruikt kan worden voor Jeremiah´s Hope en de omgeving van Ivankiv.

Tenslotte, ondanks dat ik geen idee had wat ik moest schrijven is het toch weer een lap tekst geworden. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor alle steun en betrokkenheid die we altijd mogen ervaren.

Geld mag zoals altijd worden overgemaakt op de rekening van de Vrije Baptistengemeente Emmeloord.
De gemeente is ANBI erkend, de gift is dus fiscaal aftrekbaar.

Vrije Baptistengemeente Emmeloord
IBAN: NL57 RABO 0346 5462 73
o.v.v. Oekraïne – Jeremiah’s Hope

Jesaja 61

Ik sluit af met Jesaja 61, waarvan ik denk dat de tekst zeer toepasselijk is.

Het jubeljaar van de verlossing

1 De Geest van de Heere HEERE is op Mij,
omdat de HEERE Mij gezalfd heeft
om een blijde boodschap te brengen aan de zachtmoedigen.
Hij heeft Mij gezonden om te verbinden de gebrokenen van hart,
om voor de gevangenen vrijlating uit te roepen
en voor wie gebonden zaten, opening van de gevangenis;
2 om uit te roepen het jaar van het welbehagen van de HEERE
en de dag van de wraak van onze God;
om alle treurenden te troosten;
3 om aangaande de treurenden van Sion te beschikken dat hun gegeven zal worden
sieraad in plaats van as,
vreugdeolie in plaats van rouw,
een lofgewaad in plaats van een benauwde geest,
opdat zij genoemd worden eiken van de gerechtigheid,
een planting door de HEERE, om Hem te verheerlijken.
4 Zij zullen verwoeste plaatsen van weleer herbouwen,
de woeste plaatsen van vroeger weer oprichten,
de verwoeste steden vernieuwen,
die verwoest lagen, van generatie op generatie.
5 Vreemden zullen klaarstaan en uw kudden weiden,
vreemdelingen zullen uw akkerbouwers en uw wijnbouwers zijn.
6 Ú echter zult genoemd worden: priesters van de HEERE,
men zal u noemen: dienaren van onze God.
U zult het vermogen van heidenvolken eten,
u zult u beroemen in hun luister.
7 In plaats van uw dubbele schaamte en schande
zullen zij juichen over hun deel.
Daarom zullen zij in hun land het dubbele in erfelijk bezit hebben,
zij zullen eeuwige blijdschap hebben.
8 Want Ik, de HEERE, heb het recht lief,
Ik haat roof bij het brandoffer,
en Ik zal geven dat hun werk in waarheid zal zijn
en Ik zal een eeuwig verbond met hen sluiten.
9 Hun nageslacht zal onder de heidenvolken bekend worden,
en hun nakomelingen te midden van de volken.
Allen die hen zien, zullen erkennen
dat zij een nageslacht zijn dat de HEERE heeft gezegend.

10 Ik ben zeer vrolijk in de HEERE,
mijn ziel verheugt zich in mijn God,
want Hij heeft mij bekleed met de klederen van het heil,
de mantel van gerechtigheid heeft Hij mij omgedaan,
zoals een bruidegom zich bekleedt met priesterlijk hoofdsieraad,
en een bruid zich tooit met haar sieraden.
11 Want zoals de aarde haar gewas voortbrengt,
en zoals een tuin het daarin gezaaide doet opkomen,
zo zal de Heere HEERE gerechtigheid doen opkomen
en lof voor alle volken.